Κάποτε η αυλαία πέφτει και τα πρόσωπα γυμνά και παλίμψηστα λάμπουν μέσα στην αρχαία ομορφιά της τραγωδίας τους. Εκείνα τα ερείπια της μνήμης εισβάλλουν στο ποτάμι της ζωής που ντύνεται με τις εκρήξεις των αστεριών ενώ σβήνουν και οι σέπιες φωτίζονται για λίγο, πριν χαθούν. Όποιος αγάπησε κι ότι αγαπήθηκε ζητάει την εκπλήρωση με μια ευγένεια αλύτρωτη. Πυκνές οι ματαιώσεις και χωρίς κανένα σημείο επαναφοράς στην διεκδίκηση. Νά έρχεσαι, έτσι διαφανής, έτσι μοιραίος, σαν το φως που ο τυφλός διαισθάνεται. Να γυρίζεις τις σελίδες, και ο χρόνος να πέφτει, χωρίς οίκτο στα πρόσωπα. Και μην πεις πως τίποτε δεν έμεινε. Στα ερείπια και στα ναυάγια έχουν μιλήσει αιώνες τώρα οι καθρέφτες . Με αυτά ντύνομαι και σου περιγράφω την ιστορία μου. Αυτήν που δεν ζήτησα ποτέ μου να εκπληρωθεί.