Είμαστε ένα πνεύμα σε σύγχυση, είμαστε οι άνισες σημειώσεις κάποιων καιρών σε ψυχική δυσκαμψία. Είμαστε η συνεχής απάθεια που φοράει το προσωπείο της ειρήνης. Οι εξομολογήσεις της μάσκας που φορά ο θάνατος. Ο θάνατος έρχεται, χτυπάει την πόρτα πάντα, όταν δεν καταλαβαίνεις πότε και ποιοι δημιουργούν τους ήρωες και τα θύματα. Δεν υπάρχουν ήρωες, υπάρχουν αυτοί που αντιλαμβάνονται τον αόρατο εχθρό, αυτόν που χωρίζει τον κόσμο σε κομμάτια, κέρματα και ναούς αχόρταγων θεών για αίμα. Όσο ξεχωρίζεις τον κόσμο σε αυτούς και σε εκείνους και σε σένα. Που είσαι εσύ; Χτες , σήμερα, αύριο.. Ακούς το αόρατο κεφάλι που σε σημαδεύει με μια σφαίρα πριν ακόμη γεννηθείς; Κινείται με μαεστρία μαριονέτας, γεύεται σκατά και αίμα, μα πιο πολύ ηδονίζεται να πίνει το αίμα των χαμένων. Η ανθρωπότητα έχει αποσυρθεί σε σύσκεψη. Η παλιά Ευρώπη πέφτει στα γόνατα, όταν θα σηκωθεί θα είναι ο φασίστας που θα σε σημαδεύει ανάμεσα στα μάτια. Κι εσυ φτωχέ μαλάκα δεν θα κυκλοφορείς στην πόλη σου παρά με ορισμένους όρους.. Η ανθρωπότητα φοράει μια στολή αιμάτινη, χαιδεύει τους νεκρούς της με κρύα χέρια, εμείς από εδώ θα έπρεπε να αρχίσουμε να εκτελούμε εργασίες ανεύρεσης ανθρώπων.. Γιατί στον ουρανό εμφανίζεται ένας διπλός ίππος, μα κανένας από τους δυο δεν μπορεί να ξεφύγει από τον θάνατο, ανήκουν κι οι δυο στον ζυγό του πολέμου. Στα σταυροδρόμια των αποχωρισμών σβήστε τον ήχο των λέξεων, αν δεν έχετε βρει που χτυπάει η καρδιά σας οι λέξεις είναι σαν τους ταύρους και τους ταυρομάχους. Δεν μπορεί ένας να σταματήσει το αίμα στην αρένα, οι πολλοί μπορούν, αλλά χρειάζεται να ξεχωρίσουμε ποια είναι η ανώτερη νόηση, ποια είναι αυτή και αν υπάρχει και τέλος ποιος θα την ορίσει... Ανατολή-Δύση μια αναμενόμενη γαμήλια τελετή θανάτου