Συναντιόμαστε στον δρόμο και κάνω πως δεν σε ξέρω. Επαναλαμβάνεις. Κι ας σαρώσαμε θύελλες. Η αλήθεια έγινε ζητιάνα κι εμείς δεν της δίνουμε πέρα από λίγα σεντς. .................................... Έτσι επιβιώνουν σήμερα οι άνθρωποι από την στιγμή που έσβησαν από την μνήμη το- δια ζώσης- χωρίς άνω και κάτω τελεία. ................................. Ο τόπος μας είναι ένας μαχαλάς όπου αυτός που τολμάει να πει την αλήθεια δημοσίως ,πρώτα σταυρώνεται ,και μετά σκοτώνεται. Σιγά σιγά και χωρίς να σκορπιστεί ούτε ένα αληθινό δάκρυ. Αυτό το ξέραμε από την αρχή, πριν την παιδική μας ηλικία. ................................. Από τότε που έγινες υβρίδιο, ο Λυκαβηττός με στενεύει. Με πνίξανε οι φιλοδοξίες σου, κάπως άκομψα και χωρίς καμιά σκέψη δεύτερη ,πουλήθηκες κι εσύ στις αγορές. Φόρεσες το πιό αθώο και γλυκό σου πρόσωπο κι άρχισες να μιλάς ατέλειωτα στους μελλοντικούς σου αγοραστές, τον χορηγό σου τον λυπήθηκα γιατί δεν ήξερε τι φρικτό είδος έγινες μετά την ένδεια της προηγούμενης ζωής σου. ................................ Τα λογίδρια σου ήταν αποτέλεσμα ενός κολάζ με εμμονές γεμάτες κορυφώσεις με λογοτέχνες, ζωγράφους , ποιητές , κινηματογραφιστές και πάντως όχι πολιτικούς. Αυτούς τους αντικαθιστούσες με τους φιλόσοφους. ..................................... Έπρεπε να με είχες ειδοποιήσει για τις επιλογές σου. Δεν είχα υποχρέωση να ξέρω που θα σε οδηγούσε εκείνη η γλυκόπικρη μελαγχολία σου, έπρεπε να παραδεχτείς πως οι φιλοδοξίες που έβλεπα στα μάτια σου ήταν αλήθεια. Τα άλλα ας τα άφηνες σε εμένα. ................................... 'Υστερα σε είδα να περιφέρεσα στον κόσμο με τις μνήμες μιας παράγκας που προσπαθούσε να γίνει ρετιρέ με χρώματα ώχρας ,κόκκινου και μπλε του κοβαλτίου. Ανίκανη ήμουν να δεχτώ αυτή σου την ήττα, κι όμως εσύ τώρα χαιρόσουν από την εφήμερη φήμη σου, χαιρόσουν που επιτέλους είχες έναν χορηγό καλοεκπαιδευμένο στις χορηγειες. ..................................... Όταν στο είπα άρχισες να πολεμάς την σκιά μου και να διαδίδεις για μένα πως πεθαίνω. Έγινες αυτός που έθαψε ένα μέρος από τα όνειρα μου. Αλλά κάποια στιγμή συνήλθα από την λύπη και προχώρησα. Αποχαιρέτησα το άδειο σου κουφάρι και συγχώρησα. Ας είναι ελαφρύς ο απόπατος που θα σε σκεπάσει, είπα από μέσα μου . ........................... Κάθε ημέρα βλέπω κι άλλα υβρίδια που σου μοιάζουν. Και η μνήμη συμπυκνώνεται όπως κι οι πληροφορίες. Γιατί ο μαχαλάς έχει πολύ ήλιο. Νιώθουμε τον ήλιο και ξεχνάμε τα βασικά. Πως το αίμα, τα σκατά και το σπέρμα εμπεριέχονται μέσα στον άνθρωπο. Τον άνθρωπο αφήσαμε πίσω. Τώρα συνομιλούμε με υβρίδια. Ελπίζω πως δεν θα τα αγαπήσουμε. Ύβρις