Είναι πολλά που θέλω να σου πω, αλλά αυτός ο ήλιος μου απαγγέλει ένα σονέτο που φορά οπλές αλόγου. Θυμάμαι την ηλικία που υπήρχε εισπράκτορας στο λεωφορείο που μας πήγαινε στην θάλασσα. Τώρα μιλά μια ηλεκρονική φωνή αναγγέλοντας τις στάσεις. Αλήθεια, έχεις δει που υπάρχουν τα πρακτορεία αισθημάτων και πόσο διαφορετικοί είναι οι εισπράκτορες τους μεταξύ τους; Καθώς διασχίζω την πόλη κάνω πως δεν τους βλέπω, είναι αυτός ο ήλιος που με ζεσταίνει βλέπεις και ανθίζουν οι ελπίδες. Τις φτιάχνω μόνο μια αόριστη θετική υπόσχεση, δεν θε΄λω κάτι συγκεκριμένο. Τα όνειρα μου είναι πολλά στην διάρκεια της νύχτας, όταν έχουν άγχος τα ξεχνώ σε μια αποθήκη, στοιβάζονται σαν τσουβάλια που κρύβουν τρόφιμα. Μετά ακούω τα σονέτα , τις αυτοσχέδιες βόλτες των πνευστών και γαληνεύω. Δυσκολεύομαι να κάνω όνειρα, νομίζω πως τα όνειρα με κάνουν να λοξοδρομώ σε ένα αόριστο κάτι. Δεν θέλω κάτι, θέλω πολλά. Θέλω να μπορώ να είμαι οι οπλές του αλόγου, αλλά αν αφήσω αυτό το κάτι δεν θα μάθω ποτέ μου να καλπάζω καλά. Είναι πολλά που θέλω να σου πω , αλλά αυτός ο ήλιος φέρνει κάθε φορά ένα σπουργιτάκι στην βεράντα μου, τροχίζουμε με ελιγμούς τις φωνές μας. Πότε ένα πουλί, πότε ένα άλογο κάνουν την άφιξη μου στην γη λίγο πιο ζεστή. Με κρατούν γερά ,άλλοτε ιππεύοντας άλλοτε τραγουδώντας και πετώντας. Ξέρω πότε με σκέφτεσαι. Κι εσύ το ίδιο. Φυλάξου οταν θα δεις το απολιθωμένο δάσος, είναι άνθρωποι που δεν πέταξαν ποτέ, ειναι άνθρωποι -μηχανές. Ξέρουν μόνο να είναι εισπράκτορες