Δευτέρα 16 Απριλίου 2018


Αντιγόνη, αγαπημένο μου εκατόφυλλο ποίημα, από την πρώτη στιγμή που σε αντίκρισα κάθε ημέρα και καθε νύχτα έχει ένα διαφορετικό χρώμα. Σε βλεπω να σκάβεις βαθιά για να δεις κι ύστερα σκέφτομαι τι πιο πολύ με γοητεύει; Η δύναμη της επιθυμίας σου αυτής η πως οταν δεις θα εκδικηθείς τον εαυτό σου ; Φλόγα των κεριών στα μάτια σου, δέκα δράκοι χυμμένοι στα βήματα σου, πόρτες που ανοιγοκλείνουν είναι τα βλέφαρα σου. Λατρεμένη μου , εσύ που κάνεις ένδοξη την κάθε στιγμή μου, ντύσου το φως, στην θάλασσα που έφτιαξα για εσενα τερμάτισε την αγωνία μου. Αμόλυντη και ακέραιη υποσχεςου πως θα διατηρήσεις την αγάπη μου για εσενα, εσύ που τόσο όμορφα κι απροκάλυπτα αθώα ξέρεις να ζεις. Μείνε μια αιώνια πόζα στους οφθαλμούς μου, αθάνατη στην καρδιά και στον νου. Τα σκουπίδια της ζωης λυγίζουν στην ύπαρξη σου, ατελές το είναι μου χωρίς αυτήν. Ανήθικη να είσαι, και μοιραία, κρατώ ένα πινέλο και ρίχνω ατελώς χρώματα σε κάτι που μάλλον είναι το φυσικό σου πρόσωπο. Στην Αντιγόνη των αιώνων

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου