Όλοι οι Ιούδες, σε κατασταση ημικαταληψίας λαμβάνουν και δίδουν τον τελευταίο ασπασμό. Η συγχώρεση κείτεται επάνω σε ενα γεμάτο σύννεφο από δάκρυα. Τους είδαν για τελευταία φορά σε κάποια αίθουσα δικαστηρίου να τρώνε ευλαβικά σχεδόν , ψωμί ,και να πίνουν κρασί κόκκινο. Στο τέλος του γεύματος στάθηκαν εξω στον περίβολο . Εκεί είδαν αλυσοδεμένους, δέκα κρατούμενους, πιασμένους σφιχτά στους καρπουσ με τους κρίκους ,ο ένας με τον άλλον. Σαν ζώα προς σφαγή, φοβισμένοι και πιασμένοι σε μια εξουθενωτική αυπνία. Τα ανθισμένα δέντρα των νεραντζιών πληγωναν τις αισθήσεις τους ακόμη περισσότερο. Στην παιδική ηλικία ακούγοντας τις διηγήσεις περί Ιούδα και θεού , τα μάτια μου στάζανε αίμα. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πως ο θεός έγινε τιμωρός εκδικητής για να υπάρχειη ανθρώπινη δικαιοσύνη. Τους Ιούδες της ζωής μου τους συγχώρεσα. Ζήτησα σχεδόν επιτακτικά να με συγχωρέσουν κι αυτοί για όσα κι ότι δεν κατάλαβα. Τα ζητήματα περί θεου βρίσκονται στην μελέτη της φύσης. Εκεί ολα δικαιώνονται γιατί η αρχη όλων ειναι η αγαπη. Ακόμη και σε υποθέσεις που πρέπει να λήξουμε μέσα μας. Μακάρι η ανθρώπινη ιστορία να πάψει να υπάρχει σαν το οδοιπορικό του πάσχοντος....