Οι μισές αγάπες καταλήγουν στην στέρνα της απώλειας, αυτό εστί βήματα που ξεκίνησαν να πάνε εμπρός και κατέληξαν προς τα πίσω. Κουβέντες. Αναταράξεις στον βυθό. Να ζεις για να δίνεις ένα θάμβος και μιαν έκσταση. Κόπος, ιδρώτας κι αίμα. Σπίτι με υγρασίες και σκόνη. Κουβέντες. Βαρύ το τίμημα τους. Ύστερα στην επισήμανση γίνονται άφαντες. Μαύρο χιόνι. Οπλίζω το κεφάλι μου, να φύγει μακριά ζητά από τα ειπωμένα. Σχεδόν όλα τα είδαμε. Επεισόδια εγκεφαλικά, καρκίνους, εμφράγματα, ψυχικά επεισόδια σε κλειστά κτίρια, φυλακές, έμπορους των εθνών, τόκους και δανεικά αγύριστα, κατάντιες απροκάλυπτες, γυμνές γέννες από δέρμα. Οι μισές αγάπες καταλήγουν στην στέρνα της απώλειας. Μιλούν μόνες τους για τις εκβάσεις χωρίς εσένα κι εμένα. Έξι το πρωί με βρίσκει μια μαμή, ζητάει να με γεννήσει. Αλλά εγώ φεύγω με τα πόδια αγκαλιασμένα. Χορτάτος. Αξιοπρεπής και μόνος , μια κουκίδα από κάτι. Με τα ελάχιστα. Χωρίς να προλαβαίνω να πενθήσω. Κι ότι αγάπησα αλογα και φωτιές. Γιατί αυτό θέλησα. -Η φόρμα της εξάντλησης-