Από τότε που θυμάμαι φεύγουμε, κουμπωμένα μάτια ενός γιόγκι που μετράει τα άστρα ,στην παλάμη μας. Ο παλμός της καρδιάς μας ενώνεται με τα βήματα ενός σκύλου μακριά στις αγορές ,οι χασάπηδες των εθνών ζητούν να μας αφανίσουν, χωρίς αιδώ και δεύτερη σκέψη. Μα εμείς φεύγουμε, νεκρές μητέρες πρόλαβαν να μας δώσουν ευχές, νεκρές φύσεις προσκυνούν την μία φύση, την σοφότερη όλων. Αδύνατον να θυμηθώ που πάμε, κάπου που να σέβονται το φως, σου είπα ,κι ένας κρότος πέρα στον ορίζοντα ακούστηκε, ηταν η ιστορία του ανθρώπου ,κρεμασμένη στο δέντρο μας είπαν τότε αντιληφθήκαμε πως όλοι εμείς έχουμε πληγές στους ώμους.. Και φεύγουμε, μήπως και μείνουμε γυμνοί όπως ήρθαμε...