Την αγαπούσα, γιατί δεν εξανθρωπίστηκε, ούτε αυτό επεδίωξε, κοιμόταν μαζί με την μνήμη του κόσμου και ταυτόχρονα ξεγλιστρούσε μακριά, είχε ένα παιδικό λυχνάρι, όποτε γινόμουν συντρίμια το άνοιγε και ξεχνούσα τις τομές, άλλοτε εγκάθετες, άλλοτε κάθετες ή οριζόντιες ,αλλά πάντα οδυνηρές. Όταν μιλούσαμε για τους νεκρούς μας, τα μάτια μας φωταγωγημένα έτρεχαν στις λεωφόρους. Μέρα παρά μέρα παίρνω τις επιστολές της από τον άλλο κόσμο, πότε με μια υπενθύμιση ή ένα τυχαίο γεγονός να μου φέρνει εμπρός μου πόσο πολύ την αγαπούσα. Έγειρε στον ύπνο της ,είπαν, αλλά εγώ ήξερα πως την πήρε μαζί της η θάλασσα. Αυτό μου εξιστορεί το αίμα που ενώσαμε μια νύχτα που τα άστρα έσταζαν μέλι... (.......)