Λίγο πριν το ξημέρωμα γυρίζω από όνειρα που είναι αδύνατον να θυμηθώ. Αυτό που δεσπόζει σε αυτά σίγουρα, είναι ένα παιδί που δεν γύρεψε ποτέ προστάτες, βασίλειο του είναι τα παιχνίδια και η συνομιλία με τα ζώα. Αυτό το παιδί ζητάει να σε φυλάξει από τα θηρία και τις συμπτώσεις τους. Να σου δείξει πόσα λάθη ονόμασες θαύματα. Και τις πόρτες των πεθαμένων που είχαν το όνομα τους στην πόρτα. Στάχυα μπλεγμένα σε κορνίζες και τάματα σε εικόνες. Κόσμος βυθισμένος σε έναν άλλο, αιμάτινο και σκληρό. Τον χτισμένο από επάνω ως κάτω, από πέτρα σαν τάφο. Επεδίωξα σίγουρα να εναρμονίσω την ζωή αυτού του παιδιού με αυτήν του ενήλικα. Παραδόξως κανείς από τους δυό δεν θυσιάστηκε για τον άλλον. Σε όλες τις μάχες και τον πόλεμο. Στις πτώσεις, όπου το αίμα κι οι μώλωπες γαύγιζαν σαν σκυλιά σε υστερικό σοκ, μια πεταλούδα εμφανιζόταν πάντα από το πουθενά. Αυτή σε κάποιο όνειρο μου έδειξε τον τρόπο του πετάγματος. Πτήσεις με χίλια χρώματα. Ενδείξεις ελευθερίας σε εκατό ξέφωτα. Σαν εκατόφυλλα ρόδα σε έκσταση. Η ζωή ρέει και σκορπίζεται αναλόγως πως κινείσαι. Μην σκοτώνεσαι. Υπάρχει η αιωνιότητα για να σε σκοτώσει. Κι η πεταλούδα του Σαχτούρη για να θυμίζει τι είναι ποίηση. Κάπου ανάμεσα μπορείς να ζεις με λυγμούς, γέλια και το τρίξιμο της ζωής το ανεπαίσθητο όσο η ύπαρξη μας.. - Η πεταλούδα που έχει όνομα-