Στην μνήμη του πατέρα Αντώνιος Του Μιχαήλ, Συνοδινός Με το παρατσούκλι <<Σερέτης>> Σε είδα στον ύπνο μου πατέρα, σήμερα, ξημερώματα, την ημέρα της γιορτής σου,μετά από πολλά χρόνια, μαστόρευες στο πάτωμα μαζεύοντας ξύλα, το σπίτι μας στο όνειρο, δεν το είχαμε φτιάξει, ήταν ξανά μαγαζί, όπως τότε. Δεν ξέρω γιατί δεν συγκρατώ τον εαυτό μου και γράφω εδώ για εσένα -ενώ θεωρώ πως αυτό δεν είναι σοβαρό, αλλά η δική μας αλληλογραφία μπορεί να απαλύνει κάποιον άλλον, σκέφτομαι. Θυμάμαι πατέρα, θυμάμαι πως είχα το κουτί με τα οστά σου στο παγκάκι, περιμένοντας το καράβι της γραμμής για να σε στείλω στο νησί σου, σου μιλούσα και με άκουγες. Έβλεπα το καράβι να απομακρύνεται όταν σε έδωσα στον άνθρωπο και άκουγα σχεδόν την χαρά σου που θα επεστρεφες ξανά στον τόπο σου. Οι άνθρωποι πατέρα, δεν πιστεύουν πως οι νεκροί δίνουν σήματα στους ζωντανούς , εξηγούν και υποθέτουν πως όλα είναι μέσα στο υποσυνείδητο. Αλλά δεν έχουν καμία εξήγηση να μου δώσουν όταν τους εξιστορώ το όνειρο- οδηγία σου σε εμένα, σε ποιον θέλεις να δώσουμε την ξυλεία και τα εργαλεία σου, πράγμα που ζητήθηκε και έγινε από εκείνη την πλευρά, χωρίς εγώ έστω και υποσυνείδητα να έχω σαν πληροφορία αυτήν την επιθυμία κι από τις δυο πλευρές. Τα χρόνια περνούν πατέρα και τα μηνύματα από τους νεκρούς και τους ζωντανούς συνεχίζονται. Το νησί σε αναζητά, ξέρω πως σήμερα θα επιβλέπεις την ατμόσφαιρα του, με εκείνο το μάτι του λαικού ανθρώπου, με το μάτι εκείνου που αγαπούσε τα ζώα και τους ανθρώπους , απλά είχες ψιλιαστεί την αθωότητα των πρώτων, πολύ νωρίς. Καταλαβαίνω πολλές φορές πως αυτά που κάνω και που σκέφτομαι, μοιάζουν με τα δικά σου. Θυμάμαι. Είμαι το κλαδί σου κι είσαι το δέντρο μου. Ξέρω γιατί τα ρεμπέτικα και τα γνήσια, παλαιά κουτούκια με συγκλονίζουν, ξέρω γιατί μου έλεγες να προσέχω. Δεν είμαστε από αυτούς που προσέχουν πατέρα, το ξέρεις καλά αυτό, κι ας έλεγες τα αντίθετα. Θέλω να σε σκέφτομαι με γέλια πατέρα, να χαίρεσαι, να συναρμολογώ το παζλ της ζωής με τα γέλια και τις συγκινήσεις μας. Σε ευχαριστώ που με επισκέφτηκες πατέρα. Θα ανάψω ένα κεράκι για εσένα, χωρίς επικηδείους και λόγους ψεύτικους. Ξέρεις πως ότι λέμε εμείς οι δύο, το πιστεύουμε μέχρι το μεδούλι μας. Με την υποκρισία και τους επαγγελματίες ψεύτες έχουμε κάποιο πρόβλημα άλυτο ακόμη, αλλά αυτό δεν μας κακοφορμίζει την πληγή. Η πληγή θα μεγαλώσει πατέρα αν πάψουμε να πιστεύουμε πως θα κρατηθούμε όρθιοι μέσα στο καράβι με τα δέκα μποφόρ. όρθιοι θα είμαστε πατέρα, εσύ μην πάψεις ποτέ να μου στέλνεις μηνύματα από τον άλλο κόσμο. Βλέπω στεριά τότε, μέσα μου..