Μην μου στέλνεις ποιήματα να διαβάζω. Παράθυρα θέλω να ανοίγω, να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο, ο ουρανός. Να μπαίνω στα τρένα, να διαβάζω την φρενίτιδα της ζωής στα πρόσωπα των ανθρώπων σβησμένη, κίτρινη, αποκαρδιωτική, αυτήν που φορούν πίσω από τις εφημερίδες που κοιτάζουν, οι άνθρωποι της πόλης. Ξοδιασμένες ζωές, κρυμμένες στα συρτάρια, φωτογραφίες γεγονότων ασήμαντων. Τα σημαντικά δεν έχουν χρόνο, αν σκεφτείς τον περισσότερο χρόνο τον δίνουμε για τα ασήμαντα. Γι αυτό μου στέλνεις ποιήματα, αντί να έρθεις εδώ κοντά μου, να μου μιλάς σαν να είναι η τελευταία φορά που με βλέπεις. Σκλάβοι της συνήθειας , σκλάβοι της μεγαλύτερης ματαιοδοξίας, της συνήθειας, λες και θα υπάρξουν κι άλλες ζωές, κι άλλες στιγμές που θα μιλούμε πιασμένοι αγκαλιά κάτω από μουσικές που θα αναβλύζουν σαν συντριβάνι σε παλάτι κρυμμένο στην έρημο. Όλα εκείνα που έμαθες ζώντας, τα κρύβεις μαζευοντας ποιήματα. Αν μπορούσες να αναπαράξεις τον σπαραγμό της ζωής σου θα έπεφτα στα γόνατα. Θα μπορούσα να πω πως άξιζε η ματαίωση των προσδοκιών μας και πως ο θάνατος δεν με φοβίζει πλέον. Μην μου στέλνεις ποιήματα. Την ζωή μας κάνε να υπάρχει σαν ποίημα, με μικρές ακατάστατες παύσεις, για κάθε ενδεχόμενο.