Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Στον πατέρα μου

Είχες καιρό να περάσεις από τον ύπνο μου μπαμπά.
Με κοίταξες με την ίδια ευθύτητα και φορούσες το αιώνιο λευκό μακό μπλουζάκι, γυρισμένα τα μανίκια ένα δυό εκατοστά.
Με βρήκες ,ενώ ήδη είχα εντοπίσει τον δρόμο για την θάλασσα.
Στριμωγμένη στην σωλήνα του αποχευτευτικου συστήματος της πόλης,, άκουγα τους αρουραίους να περνούν δίπλα μου φωνάζοντας τσιριχτά. Όσοι με ακουμπούσαν ήταν απαλοί, μόνο η όψη τους ήταν χάλια.
Κατηφόριζα και έπαιρνα τις στροφές ασθμαίνοντας, στριμωγμένη, σερνόμουν πότε με τα χέρια και πότε με τα γόνατα. Άλλοτε πάλι βοηθούμενη με την κοιλιά.
Σκατά κολυμπούσαν κι αυτά δίπλα μου με απάθεια.
Μύριζα την θάλασσα όταν με βρήκες.
Πρόλαβα να αφεθώ στα νερά όταν με φώναξες.
Στο όνειρο ήταν σούρουπο. Σκορπισμένα γύρω τα πιό ωραία χρώματα.
Ξάπλωσα ανάποδα όταν με φώναξες.
Ανέβηκα στην πλάτη σου όπως τότε που με έμαθες να κολυμπάω, εσύ βέβαια πολύ πονηρός, με είχες αφήσει και κολύμπαγα μόνη μου, νομίζοντας πως είσαι δίπλα μου και με πηγαίνεις εσύ...
Μπαμπά;
Νοιώθω λίγο κουρασμένη.
Αναζητώ ξανά την ηλικία της τρυφερότητας.
Πολλές φορές την έχω κοντά μου αλλά, να, δεν ξέρω. Σαν να εξαντλείται. Σαν να κιτρινίζει από το κακό της που την αφήνω να ταξιδεύει ανάμεσα στις νευρώσεις.
Παντού νευρώσεις μπαμπά.
Και θέλω.
Γυναίκες κουρασμένες από το εγώ τους, γυναίκες Νάρκισσοι ψάχνουν την σκιά τους στον καθρέφτη.
Καλλιτέχνες βαρετοί σαν άνθρωποι και προβλέψιμοι φτιάχνουν μαγαζάκια που πουλάνε την τέχνη.
Μου θυμίζουν τους κουλουράδες της Ομόνοιας.
Μια ελάχιστη γοητεία,αλλά γοητεία σαφώς, βρίσκω  σε αυτούς που αλληλοθεωρούνται οι <<εκλεκτοί των εκλεκτών>>. Εκεί πάλι μπαμπά, βρίσκω ενδιαφέρον γιατί συλλέγοντας γνώσεις σίγουρα καλυτερεύεις.
Κι αυτοί είναι συλλέκτες τέτοιοι. Μπορεί με την ζωή τους να μην αποτελούν ένα μέρος της ομορφιάς, γιατί κατά τα άλλα, δεν διαφέρουν από αυτούς που γεμίζουν τα πολιτικά γραφεία, αλλά παίρνεις ένα μέρος γνώσης κι αυτό είναι ωφέλιμο.
Παντού νευρώσεις μπαμπά.
Άντρες μαθουσάλες κυνηγούν την στύση τους ψάχνοντας γύρω από την σάρκα άγουρων κοριτσιών.
Γυναίκες μεσήλικες κυνηγούν άγρια τους νέους άντρες ανταγωνιζόμενες η μια την άλλη, σαν αυτές που κρυφοκοιτάνε τις άλλες στα δοκιμαστήρια.
Πολλές νευρώσεις μπαμπά.
Τρέλα. Τρέλα.
Η πυξίδα του μαλακομαγνήτη γυρνάει σαν τρελή.
Στοπ.
Μα και νέα παιδιά στριμωγμένα στο μετρό κολλάνε το μούτρο τους μπροστά στην οθόνη ενός κινητού. Μιλάνε ώρες ατέλειωτες με δωρεάν προγράμματα.
Ο χρόνος δεν είναι επαρκής μπαμπά, έτσι λένε.
Ο κόσμος τελειώνει σε λίγες μέρες.
Το ξέρεις το παραμύθι.
Καλά ξέρω ότι ξέρεις πως πεθαίνει  ο παλιός.
Αλλά έρχονται αυτές οι μέρες και μου λείπεις μπαμπά.
Εντάξει, κατοικείς σε μια χώρα πορτοκαλένια μέσα μου, αλλά μου λείπεις.
ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ.
έκοψα το τσιγάρο μπαμπά.
Μισώ πιά τις εξαρτήσεις, είχε παραγ'ινει το χάλι μου. Δυό πακέτα όπως κι εσύ.
Μοιάζουμε και σε αυτό. Μόλις πήρες την απόφαση κι εσύ τότε, μαχαίρι.
Και στο άλλο μοιάζουμε.
Είμαστε ευάλωτοι.
Απορώ με τον εαυτό μου γιατί είμαι ακόμη.
Και γιατί αυτή η μισητή φωνή μέσα μου, μου λέει ακριβώς τι θα συμβεί στην επόμενη γωνία.
Το κωλοένστικτο.
Ωχ, άσε με βρε μπαμπά, άσε με να βρίσω, με έχει κουράσει αυτό το πράγμα.
Ψάχνω την ηλικία της τρυφερότητας κι αυτό με εμποδίζει.
Αυτό κι ο χρόνος.
Δεν παίρνω φαίνεται μεγάλες ανάσες.
Ξεκινησα και γιόγκα, μετά από τόσες δεκαετίες και ανακάλυψα πως δεν ξέρω να αναπνέω σωστά.
Επίσης με αυτό ανακάλυψα πως ενοχοποιώ τον εαυτό μου γιατί ανακαλύπτω εύκολα τους ενόχους.
Οχι μπαμπά, δεν τρώω τον χρόνο μου με τέτοια, απλά γίνονται.
Σου είπα, ανακαλύπτω πως να αναπνέω, μαζί με αυτό τι νομίζεις; Ανακαλύπτεις κι άλλα.
Πως είσαι κουρασμένος ας πούμε.
Από όλα κάποιες φορές.
Αλλά πιό πολύ είναι που λείπουν οι ευχάριστες εκπλήξεις...
Άγριες μέρες μπαμπά.
Κι εγώ είμαι το κορίτσι σου. Θέλω να καθομαι στα πόδια σου και να με κουνάς και να σου τραγουδάω, όπως τότε.
Να σου γυρίσω τα μανίκια, ένα δυό εκατοστά.
Έκανες πολλά λάθη μπαμπά.
Αλλά ήσουν μάγκας. Γιατί κανείς τελικά δεν άφησες να σου στερήσει την ευαισθησία σου.
Κι ενώ ήσουν ευάλωτος ήσουν τόσο δυνατός.
Στην σωλήνα του υπόνομου με βρήκες μπαμπά στο όνειρο.
Κάνω καταδύσεις μέσα στα σκατά πολλές φορές, όταν ανεβαίνω στην επιφάνεια έχω μαζέψει υλικό για κάτι λουλούδια που σπανίζουν, είναι το καλύτερο λίπασμα και το ξέρεις.
Πιό καλά από μένα.
Σιγά..τι είμαι εγώ μπαμπά; Εγώ ψάχνω ξαφνικά την τρυφερή μου ηλικία.
Και την σωστή αναπνοή.
Μου λείπεις...
Πολύ.
Μην κάνεις πολύ καιρό να ξαναρθείς κοντά μου...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου