2012

Όλοι αναζητούν με κάποιον τρόπο την αγάπη
αστερισμοί κρατούν μυστικά την λάμψη της,
ο χιτώντας της καρδιάς μας κόκκινος, αιματώδης,
κρατά όλα που έγιναν σε σημειωματάρια εφόδου.
Άφησε το άλογο σου αγάπη μου,
μπροστά στην πόρτα μου, άναψε τα μάτια του περνώντας τα με τα χέρια σου.
Οι ώρες ξοδεμένες, ειπωμένες, σαν ένα φλυτζάνι που ράγισε,
σαν την τράπουλα που χιλιοπαίχτηκε,
Ντάμες, Ρηγάδες, Βαλέδες κι ο Τζόκερ ο χαμένος ιππότης να γελά μέσα στο ανάθεμα,
όλα εκείνα που φαίνονταν όμορφα και μετά χάλασαν,
όλα εκείνα τα κεριά που ανάψαμε την νύχτα,
τα σκαλιά που ανεβοκατεβαίναμε χωρίς προφυλάξεις.
ΌΛες εκείνες οι πράξεις, πότε κωμωδίες και πότε δράματα.
Όλοι αναζητούν με κάποιον τρόπο την αγάπη,
αυτή έρχεται σαν να μην είχες ακούσει ξανά για την ύπαρξη της,
αμόλυντη και δίχως προσχήματα,
συγχωρείς τα πάντα εκτός από ένα,
που την στρίμωξες άγρια ανάμεσα στα τόσα φύλλα της τράπουλας,
ας είναι,
ακόμη κι έτσι,
το άλογο στην πόρτα μου γελάει σαν το τελευταίο λουλούδι που αντιστέκεται στο χιόνι,
τόσο χιόνι κι αυτό εκεί,
δες,
ακόμη ζει και ανθίζει,
ακόμη και η πεταλούδα αντιστάθηκε σε τόσο θάνατο.
Κλάψε τώρα,
άδειασε το στήθος σου από τον πόνο,
οι μέρες που έρχονται, θα λιώσουν, όλα αυτά που μέσα μας ήταν ακινητοποιημένα.

όλοι με κάποιον τρόπο αναζητούν την αγάπη,
απλά όλοι δεν το ξέρουν...