Ο κόσμος μας γέμισε από <<φυσιολογικούς ανθρώπους>>. Όπου το φυσιολογικό δεν υπάρχει, υπάρχει τις περισσότερες φορές,σαν μια ανάπλαση της τρέλας.
Ψυχαναλύοντας έναν <<φυσιολογικό>> άνθρωπο ο ψυχαναλητής θα βρεί το υπάκουο παιδί, αυτό που λες και γεννήθηκε για να ευχαριστεί γονείς κι όλους τους άλλους.
Ακολουθώντας έναν σφαλμένο εαυτό γι αλλού ξεκινάει μέσα στα όνειρα του κι αλλού βρίσκεται.
Γελοία... ευπρέπεια και παραδόσεις άνευ όρων΄, καταναγκαστικοί.
Μιλώντας χτες με τον Δ.Π, επιτέλους θυμήθηκα πως υπάρχουν οι τρελοί, οι ιδιοφυείς, οι ασυμβίβαστοι, αυτοί που ο χρόνος δεν τους κόβει τα πόδια ούτε την σκέψη, ούτε την ορμή.
Αυτοί που κουνάνε το ζωνάρι τους για φασαρία με την έννοια του ασυμβίβαστου και της αληθινής αξιοπρέπειας κι όχι τσαμπουκάδων με ηλίθιες ρίζες..
Θυμήθηκα μιλώντας μαζί του πως υπάρχουν <<ψωνάρες>> με την καλή έννοια και παπάρες χωρίς τέλος.
(Ο ρυθμός ή υπάρχει σε έναν άνθρωπο, ή δεν υπάρχει ,κατά την γέννηση του>>, είπε μεταξύ άλλων.
Ευγνώμων κι ευτυχής είμαι που μίλησα μαζί του.
Ξύπνησα το πρωί κι άρχισα να σκέφτομαι τι θα έκανε σήμερα ένας Ζορμπάς ή μια Στέλλα, μέσα σε αυτές τις καθημερινές πολεμικές συνθήκες.
Τι θα έκαναν με αυτήν την κατσαρίδα που λέγεται Κράτος και που τόσο σωστά απασχόλησε τον Κάφκα στο έργο του...
Και σκέφτηκα πως ήξερα κάποιους Ζορμπάδες στο νησί.
87 χρονών ο ένας ,κι ο εγγονός δεν τον έφτανε ανεβαίνοντας το βουνό για να ποτίσει τα κατσίκια.
ένας άλλος πάλι στα 70 που έβρισκε νερό με ένα μπαστούνι και μετρούσε εκατοντάδες γυναίκες τουρίστριες στο μέτωπο του...
Μα και λίγους τρελούς νέους που ανάβανε φωτιές στην παραλία και μέτραγαν άστρα και τα ονόμαζαν, νέους που δούλευαν όλη την μέρα και την νύχτα γλένταγαν ως την επόμενη μέρα...
Ζορμπάδες λοιπόν βρήκα στην ύπαιθρο, στην φύση, Στέλλες πολύ λίγες και κυρίως στην πόλη...
Δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει πως η ΣΤΈΛΛΑ ΚΙ Ο ΖΟΡΜΠΑΣ αυτά που ζούμε δεν θα τα ανέχονταν.
Κάτι θα έβρισκαν να ξεσηκώσουν τους πικρούς αμνούς...
Γιατί φυσιολογικοί δεν ήταν.
Γιατί αυτό δεν είναι φυσιολογικό παρά στα όρια ενός παράλογου σουρεαλισμού...
Μα και δεν είναι σουρεαλισμός ότι ζούμε..
Σε λίγο δεν θα μιλάμε ελεύθερα ούτε θα σκεφτόμαστε...
Και τώρα δεν σκεφτ'ομαστε ελεύθερα..
Υπακούουμε απλά τυφλά σαν πρόβατα και πα΄με..
Που πάμε;
Δεν ξέρω...
Πάντως η Ελλάδα αρχίζει να με φοβίζει...
Να με διώχνει μακριά..
Αυτό το παράλογο κτήνος-κράτος που κάθε ημέρα δεν ξέρω τι θα ξημερώσει, με ποιοόν χαβλιόδοντα θα μας δαγκώσει...
Που χωρίς να δικάσει ανθρώπους τους φυλακίζει.
Που αυτός που θα κλέψει λίγα ,καταλήγει στην φυλακή για χρόνια ενώ αυτός που κλέβει ολάκερο προυπολογισμό θα την βγάλει καθαρή..
Αυτό το κτήνος που όποιον του αντιστέκεται βρίσκει τρόπο να τον σκοτώσει ή να τον αδρανοποιήσει...
Φοβάμαι για τις επόμενες γενιές που θα ζουν σε νεκρές συνθήκες...
ΠΟΥ φεύγουν...
Που μένει ο Μητσοτάκης..
ΟΙ δεινόσαυροι και οι ηλίθιοι..
Και τα ανθρωποειδή...
Θέλω να φωνάξη σε αυτό το κτήνος
(Κράτος φύγε, κρατάω μαχαίρι)..

(Αφιερωμένο με αγάπη στον Δ.Π και στην δίψα του για ζωή και στους ανθρώπους ακόμη)..
Ευγνώμων...