Εντοπίζω τον λυρισμό, σε κάθε τι που δεν έχει και δεν είναι εξουσία. Δεν αντέχω για πολύ την καρτερία αυτών που έχουν καταδικάσει τον εαυτό τους στο να ελπίζουν για πάντα, κάποιες φορές η ελπίδα είναι χίμαιρα. Και εμπόδιο στο να απλωθείς παραπέρα. Ανακαλύπτω συνεχώς ανθρώπους που με εκπλήσσουν αλλά πολύ περισσότεροι λειτουργούν σαν να βρέθηκαν σε ένα οικουμενικό πρότυπο, σαν να βγήκαν από το ίδιο καλούπι στο ίδιο εργοστάσιο, ξέρεις και βλέπεις πως θα κάνουν ακριβώς την επόμενη κίνηση, φυσικά αυτό θυμίζει ακινησία, θέλω να πω πως τίποτε άλλο δεν συμβαίνει από μια επανάληψη. Καμιά οικογένεια εκτός αυτής των φίλων σου,δεν είναι ευτυχισμένη και πλήρης όπως σου παρουσιάζεται. Στην πραγματικότητα ,κάποιος εξασκεί και λειτουργεί εξουσιαστικά, κάποιος δέχεται και κάποιος εξασκεί εξουσία.. Μισώ τα ψυχαναγκαστικά πράγματα. Αυτούς που παίρνουν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους χωρίς ούτε μια φορά να ματώσουν, χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς είναι ο πόνος και η χαρά. Η ηδονή έχει την δική της τέχνη και δεν εξαντλείται παρά μόνο όταν συνθηκολογήσεις με συμβόλαιο της ανυπαρξίας της.. Ανήκω σε αυτούς τους ανόητους που αν διαθέτουν δυο δεκάρες στην τσέπη τους γρήγορα θα μοιράσουν την μια και θα μοιραστούν αυτήν που έμεινε με κάποιον αγαπημένο, επίσης πιστεύω πως η χαρά και η ομορφιά πρέπει να μοιράζεται, πως δεν πρέπει να κρατάς όμορφα λόγια για εσένα μονάχα κι όχι για τους άλλους. Πέρασα μια φρικτή χρονιά αλλά παραμένω καθαρή και ευανάγνωστη. Αυτό που δεν αντέχω είναι να προσποιούμαι για κάτι τελώντας κι ελπίζοντας σε κάποιο όφελος προσωπικό ή ομαδικό. Η να κάνω οτιδήποτε που να αποδεικνύει κάτι που δεν είμαι.. Αυτός ο κόσμος είναι πολύ άσχημος για μένα, φρικτός και ανυπόφορος. Θέλω να τρέξω με μια άγρια αγέλη σκύλων, κάποτε μετά την συναυλία του Γκάλαχερ βρέθηκα περπατώντας ανάμεσα σε μια τέτοια, επειδή ήμουν διαφορετική σαν άνθρωπος, τότε, ήμουν λίγο επιπόλαια άφοβη αλλά και πάντα αγαπούσα τους σκύλους, δεν φοβήθηκα, κάθισα ήρεμη, μίλησα στον πρώτο που έμοιαζε αρχηγός και λίγο μετά τον χάιδεψα στο κεφάλι. Ύστερα αυτός γαύγισε στους άλλους και η κατάληξη ήταν να με φέρουν τριάντα περίπου σκυλιά από την Φιλαδέλφεια ως την Κυψέλη, έξω από το σπίτι μου. Είναι απόλυτα ειλικρινές αυτό που σου γράφω. Αυτό το κορίτσι μου λείπει, αυτό και μερικοί άνθρωποι... Αυτός ο κόσμος ρε φίλε είναι πολλές φορές που με πνίγει.. -Η μελαγχολία της <<εορταστικής >> πόλης-