Βράδυ Πέμπτης, το αυτοκίνητο διέσχιζε την Ιουλιανού και εγώ έβλεπα τις γνωστές εικόνες, άνθρωποι και ποντίκια, άνθρωποι εξαθλιωμένοι να ψάχνουν στα σκουπίδια, μπάτσοι με σταματημένες μηχανές να ακινητοποιούν ένα αυτοκίνητο , ένας μελαψός άντρας με άγριο μα και φοβισμένο βλέμμα να βάζει τα χέρια του επάνω στο αυτοκίνητο και να κοιτάνε τα χαρτιά του, δρόμοι νεκροί επηρεασμένοι από την ανάπτυξη, Πειραιάς από Πατησίων σε πολύ λίγα λεπτά της ώρας. Κοίταξα με τυχοδιωκτική νοσταλγία τα καράβια, να ήμουν μόνη μου να έμπαινα σε ένα και να κατέληγα σε ένα άγνωστο νησί. Ο εαυτός της περιπέτειας άρχισε να με φλερτάρει επικίνδυνα. Του εξήγησα πως αυτό δεν γίνεται και άρχισα να ψάχνω το μαγαζί που τραγουδούσε η φίλη μου Vanessa Karageorgou. Μόλις μπήκα την μύρισα και είδα τα μαλλιά της χυμένα να καλύπτουν το σώμα της. Τα καθαρά της μάτια με εκείνο το ακαθόριστο χρώμα, πράσινο, μπλε, σμαραγδί, δεν ήξερα να πω, την μικροκαμωμένη της παρουσία να δεσπόζει με μια ροκ ΄πτυχή, ναι φίλε, υπάρχουν άνθρωποι που το ροκ αποκαλύπτεται από την αύρα τους, το σώμα της να συντονίζεται με την μουσική και οι άγριες νότες να εισβάλουν εντός μου με την θαλπωρή της ύπαρξης της. ήταν η δεύτερη φορά που την έβλεπα και για μια άλλη φορά ένιωσα την χημεία , αυτά τα γνωστά δάκρυα της κοινής ματιάς στα πράγματα. Ήρθε κοντά μου και μιλήσαμε. Καθώς μιλούσαμε, όλα επάνω της, τα μαλλιά της, οι κινήσεις των χεριών της, η διαύγεια της σκέψης της, το άδολο της ύπαρξης της εν τέλει μου θύμισε την αγαπημένη μου νεκρή πρόσφατα φίλη. Της το είπα, δεν μπόρεσα να κρατήσω τον συναισθηματισμό μου να βγει με ένα δάκρυ, δεν μπόρεσα να μην νιώσω ξανά πως υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι σαν εμένα που συνεχώς υποστηρίζουν και ζητούν την αγάπη, όχι σαν κάτι δακρύβρεχτο, σαν κάτι που ζητά συνεχώς επιβεβαίωση αλλά γιατί έτσι είναι. Αγαπήσου και αγάπα, αυτό είναι το <,μότο>>, αυτό είναι αν θες ο κώδικας ο μυστικός δείπνος, της επικοινωνίας. Χαρισματική σε όλα της με συγκίνησε βαθιά. Εκτίμησα για άλλη μια φορά την ύπαρξη του διαδικτύου, δεν βαριέσαι, ας κάνουν όσες αναφορές θέλουν, γέμισα την ψυχή μου και γέλασα μέσα μου με όσους σκατόψυχους ή όσους είναι ψωνάρες και το ζήτημα της αγάπης δεν το εκφέρουν κρατώντας ένα αυστηρό προφίλ, δήθεν άξιο σεβασμού και σοβαρότητας που άλλο δεν είναι από μια σοβαροφάνεια. Θέλουμε ανθρώπους σαν την Βανέσσα, ανθρώπους που δεν φοβούνται να δείξουν τις πληγές τους, να μιλήσουν για την απώλεια του πατέρα τους, να μιλήσουν σαν άνθρωποι με τα στρωτά τους τα άτακτα τους, την αλήθεια τους... Καθώς την μύριζα θυμήθηκα την μυρωδιά της χαμένης μου Κατερίνας. Σκέφτηκα, έχασα μια φίλη και βρήκα μια άλλη. Δεν με ενδιαφέρει διόλου το αν κάποιοι θα το δουν σαν μελό, ας το δουν σαν ρετρό θα τους έλεγα, όσο ζω θα δείχνω την αγάπη μου, αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξης μου, ή πιο σωστά ένας από τους σκοπούς της ύπαρξης μου, Η Βανέσσα από χτες ανήκει στην δικιά μου <<γλυκιά συμμορία>>, αρκετά τελευταία έχει αρκετά μέλη, έχει υπέροχα πλάσματα που ανήκουν σε μια άλλη εποχή, σε μια άλλη καταβύθιση και ανάδυση της ύπαρξης, είμαι ευτυχισμένη γι αυτό. Ξύπνησα ξανά μετά από καιρό με τα χέρια μπουνιές, είπα ο κόσμος αυτός μου ανήκει και του ανήκω, έχω αυτήν την ήρεμη δύναμη που δεν ζητά επικυρώσεις ούτε επικυρωτές. Αγαπώ τους φίλους μου, λατρεύω την γλυκιά μου συμμορία, να πάνε να γαμηθούν οι φιλοδοξίες και τα φράγκα και η δόξα, δύναμη σαν αυτή της αγάπης δεν υπάρχει, είμαστε σαν λαός τόσο αχόρταγα μαλάκες που δεν καταλαβαίνουμε φίλε την δύναμη του όλοι μαζί, για αυτό μας πηδάνε αλύπητα, Βανέσσα ξαναβρήκα την παλιά μου φίλη μέσα από εσένα, βρήκα δηλαδή την εποχή της αθωότητας και της ομορφιάς.. Γλυκιά μου συμμορία σε ευχαριστώ.. -Για την Vanessa Karageorgou