Όταν γεννήθηκε ο Mick Jagger, η παγκόσμια λογοτεχνία ,βρήκε τον ήρωα της να ζει έξω από τις σελίδες του πυκνογραμμένου μυθιστορήματος του Όσκαρ Ουάιλντ, η εργατική συνοικία της Αγγλίας γέννησε τον Ντόριαν Γκρέυ κι οι νεολαίες του κόσμου τον ερωτεύτηκαν. Δεν ήταν μόνο τα πλούσια σε σάρκα χείλια του, η ζωντάνια, η εκρηκτική του σεξουαλικότητα που έκανε τις κοπέλες να ματώνουν από πόθο και τα αγόρια να ξεπατικώνουν τον χορό του, ήταν αυτό που μόνο όσοι λάτρευαν την λογοτεχνία είδαν καθαρά, είδαν δηλαδή να κάνει το νέο του συμβόλαιο ο Ντόριαν- Μικ με τον Μεφίστο και το Ροκ Εντ Ρολλ να απογειώνεται... Κι είδαν το αρσενικό μαργαριτάρι να βγαίνει μέσα από μια κόκκινη θάλασσα και να επωάζει τις αρχέγονες δυνάμεις του με το χάος, γι αυτό η τόση του αυτοπεποίθηση έκανε να σκιρτούν βασιλιάδες και βασίλισσες, δεν ήταν μια απλή αυτοπεποίθηση, ήταν οι ενωμένες δυνάμεις του Ποσειδώνα με τον Άρη και την Αφροδίτη.. Όταν γεννήθηκε ο Μικ στέναξε οδύνη και ηδονή εκείνο το στενό δρομάκι της Αγγλίας. Ο Νάρκισσος βούλιαξε με τα πόδια του δεμένα με πέτρες στον αιώνιο ποταμό όταν είδε πόσο γελοίος ήταν μπροστά του και μικρός σαν ένα πετραδάκι στον πάτο μιας λίμνης. Όταν η μουσική ενώθηκε με την σεξουαλικότητα οι φτέρνες δεν ακουμπούσαν στην γη, τα αρχαία κτήνη ενώθηκαν με τα ανθρώπινα όντα ίσα ίσα για να αποστάξουν τις δυνάμεις τους στους χορούς που έκανε τραγουδώντας και κανοντας τα πλήθη να στάζουν ηδονή και πόθο.. Η μουσική αναπαριστά όπως κι η λογοτεχνία, είναι οι πλέον αναπαραστατικές μορφές τέχνης.. Η δημοσιότητα ήταν πια η σκιά του, η ζωή του χίλες ζωές μέσα κι έξω από τον καθρέφτη. Ποιος δεν μπορεί να τον φανταστεί σε ένα όμορφο σύμπλεγμα με τον David και να κοιτιέται στον καθρέφτη; Δεν υπήρξε ποτέ ανούσιος κι η ζωή του αποτελεί την οργιώδη μυθοπλασία του Ντόριαν.. ΜΈσα κι έξω από τον καθρέφτη.. Όμως τώρα που πρόλαβε και έδωσε συναυλία στο τοίχος του Ισραήλ, τώρα που έζησε με τερατώδη χρηματικά ποσά κι έκανε έρωτα σαν γυναίκα και σαν άντρας, πάει να πει πως άγγιξε την θεότητα, τώρα είναι η στιγμή που θα ήθελα διακαώς να μιλήσω για λίγο μαζί του. Να του γράψω σε μικρά ποστ και να τα κολλήσω στο ψυγείο του πως το ροκ εντ ρολλ δεν συμβιβάζεται για τα φράγκα και την δόξα, να του πω πως εξακολουθώ να ανατριχιάζω όταν βλέπω τις συναυλίες του, πως καθόρισε την τρυφερή μου ηλικία, αλλά τώρα που ο Μεφίστο πήρε αυτό που ήθελε πίσω, πόσο μόνος άραγε να νιώθει, πόσο δυνατός να αγγίξει την άβυσσο που φωνάζει από κάτω του με έναν δυνατό ίλιγγο, αυτός που κοίταξε την άβυσσο νέος, χωρίς τρόμο, αλλά με θράσος, τι γνώμη έχει γι αυτόν τον κόσμο κι αν κατάλαβε τελικά πως ο ίδιος αποτέλεσε ένα μέρος του παλιού όμορφου κόσμου... Κι αν κατάλαβε πως ήταν ο ίδιος μέρος εκείνου του όμορφου κόσμου γιατί έδωσε εκείνη την γαμημένη συναυλία αφού αυτό αποτελεί μέρος αυτού του νεου, ανήθικου, άθλιου άδικου κόσμου, να μου πει αν ακούει τις νύχτες τον Μεφίστο να του φωνάζει, ε Μικκκκκκκκκκκκκκκκκκ ε Μικκκκκκκκκκκκκκκκκκκ και να νιώθει τόσο ανυπεράσπιστος και μόνος.. Ανάβω τσιγάρο κύριε Μικ, κάπνισε με.. -De Profundis, Mr Mick Jagger-