. Όταν ξύπνησα, οι νεραντζιές ήδη είχαν κάνει κομιστή την όσφρηση μου, τα ασπρόρουχα στις ταράτσες έλαμπαν καθαριότητα, οι γάτες ξάπλωναν στα καπό των αυτοκινήτων κι εγώ είχα ξυπνήσει για τα καλά. Τόσο, ώστε να καταλάβω με όλες μου τις αισθήσεις πως είχα ξεκολλήσει από τον πλακούντα μου και μετανάστευα για άλλους κόσμους, άλλους κήπους κρεμαστούς, άλλους υπόγειους δρόμους που το αίμα ενώνεται με το σπέρμα, άλλους πλανήτες και ήδη είχα συναντήσει κι άλλους οδοιπόρους, πολλούς θα έλεγα ατρόμητα.. Μα πιο ατρόμητο είναι να ζητώ απεγνωσμένα να γνωρίσω κι άλλους, τώρα που έχω ξυπνήσει για τα καλά και φόρεσα το μπορντό βελούδινο φόρεμα μου, αυτό, πάνω από τα γόνατα, τώρα που φόρεσα τα σανδάλια μου με τα πολλά ασημένια τρουκς, τώρα ακριβώς που μια λίμνη με νούφαρα έρχεται στο στόμα μου και το βάφει διάχυτα με χρώμα, τώρα ακριβώς φωνάζω πως ήρθε η Άνοιξη. ΚΙ εσύ ,που είσαι τόσο μακριά έρχεσαι κοντά μου , με σηκώνεις στα χέρια και χαμογελαστός με βάζεις επάνω σε ένα νούφαρο, με σπρώχνεις μαλακά και ξέρω πως είσαι έρωτας, εκεί ακριβώς, θυμάμαι πως ζητώ κι άλλους οδοιπόρους, κι εκεί ακριβώς σου λέω, θέλω να ζήσω όπως τις στιγμές που ο έρωτας τρυπάει τα πνευμόνια, την καρδιά, όπως την στιγμή που χιλιάδες Χριστοί φίλησαν τους Ιούδες, όλα τα θέλω, μα πάνω από όλα θέλα να αγαπώ και να αγαπιέμαι.. -Τρυπάει η Άνοιξη τα μάτια- υγ. αφιερωμένο, στην αγαπημένη Μαρία Πετρίτση και το βιβλίο της {Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει Ευγένιος στη θέση του Αρανίτση]. Είναι τόσο όμορφο να γνωρίζεις ωραίους ανθρώπους