Ένα μπλε φεγγάρι ετοιμάζεται να κολυμπήσει επάνω μας Εμείς κοιτούμε τους Βόρειους να περνούν έξω από τα σπίτια μας, περιπατητές και οδοιπόροι μιας χώρας βουλιαγμένης στην θλίψη. Θυμόμαστε τους νεκρούς μας φίλους κι ανασαίνουμε λιβάνι και βλέπουμε την ενοχλητική μύγα που κολλάει στα πτώματα. Κι ας μην είναι ο θάνατος μόνο που μιλάει στα παλιά μας λημέρια. Βλέπω τον αετό να πετάει πάνω από την χαράδρα και τον ζηλεύω. Βλέπω τα παιδικά μου όνειρα καθώς ξεχάστηκαν στην θάλασσα. Βλέπω με την ψυχή μου τους πειρατές και τους έρωτες που χάθηκαν από φονικό χέρι. Αναλογίζομαι γι αυτό το αγαπημένο μπλε πόσο μπλε χάνεται, πόσο μπλε μας πληγώνει. Κι ο έρωτας μας πληγώνει με το λαμπερό του κέντρισμα. Κι οι ενοχές μας για όσα χάθηκαν και για όσα δεν τολμάμε να κάνουμε. Αυτό συμβαίνει με την Κυκλαδιτισσα αδελφή μου, ανεβάζει επάνω όλα αυτά που κρύβονται καλά και προσεκτικά. Ένας εαυτός που αναζητώντας το στίγμα του παραληρεί για αγάπη και έρωτα κατεβαίνοντας εκεί που υπάρχουν σεντούκια με θειάφι. Και δαιμονιζόμαστε μέσα στην επάρκεια και την ανεπάρκεια μας. Θεέ μου, πόσο σκληρό είναι να είσαι άνθρωπος...