Καθώς παρατηρώ τον αιώνιο αγώνα ενός μυρμηγκιού να τραβάει επάνω του το τριπλάσιο από αυτό βάρος, την μαγεία του κόσμου της μέλισσας, την ησυχία που σπάει από το τραγούδι του φασαριόζου τζίτζικα, το λευκό μπλε χωριό που κατοικώ, τους αβίαστους χαιρετισμούς που ανταλλάσω με τους άλλους, καθώς παρατηρώ πόσο δύσκολη είναι η απλότητα στην σύνθεση της στην πόλη,τόσο νοιώθω ευλογημένη, ναι, καθώς έξω από το ανοιχτό μου παράθυρο περνά λαχανιασμένος ο σκύλος ενός βοσκού, καθώς ξημερώνει μια άλλη ημέρα, όταν περνώ μπροστά από το κοιμητήριο και χαιρετώ βγάζοντας το καπέλο μου, καθώς πλένω το τζάμι κι ένα σπουργίτι έρχεται και γλυστράει επάνω του και μισομπαίνει στο δωμάτιο, πες μου τι, πες μου τι άλλο μπορεί να θέλει ένας άνθρωπος σαν εμένα για να νοιώσει γιατί το απλό είναι τόσο δύσκολο, ο άνθρωπος είναι αφύσικο να μην νοιώθει κομμάτι της φύσης και στις πόλεις επιννοούμε τρόπους για να νοιώθουμε κομμάτι μιας φύσης που μοιάζει νεκρή.. Καθώς παρατηρώ τα πάντα εδώ, νοιώθω την μαγεία του να νοιώθεις την έκσταση να σε επισκέπτεται τακτικά και αμέριμνα, νοιώθω την σοφία των νησιών και αισθάνομαι τυχερή κι ευτυχισμένη.. -Αμοργός