γυναίκες ξεπλένουν τα μάτια τους, στα βλέμματα των αντρών, όπου η αγριάδα αναμετράται με την ευγένεια που έχει αυτός που δαμάζει τους βράχους, το ξημέρωμα βρίσκει έναν γλάρο να φτερουγίζει μαζί με τα καίκια, τα σφαλιστά βλέφαρα ευχαριστημένα από την απόλαυση της νύχτας, εδώ δεν αναπαύεσαι στην καλοσύνη των ξένων, εδώ την καλοσύνη μπορείς να την πεις αγάπη, η αγάπη ξεπλένει ότι χωρίζει τα ανθρώπινα, ο έρωτας απλώνει τα λευκά σεντόνια σε ότι ονομάζεται ζωή, κι εγώ ένας μικρός οδοιπόρος στα πέτρινα μονοπάτια λαχταρώ, λαχταρώ για την εύνοια των αγαπημένων μου νεκρών, ω, εδώ θα τραγουδήσω μαζί με τα πουλιά την έννοια της ελευθερίας, εδώ θα γίνω ξανά παιδί και θα αντικρίσω όσα ξέρω σαν γυναίκα... Ήλιε, κάψε με, ήλιε αναγέννησε με! -Αμοργός