Είναι σκληρό το λευκό, και ανελέητο επάνω στα μάτια Ρούχο φορεμένο ανάποδα η μνήμη, σαν την σαύρα τρυπώνει στις κρύπτες Οι μικρές εκκλησίες στους βράχους δεν μιλούν, κάνουν πρόβες για τελετές μέσα στην σιωπή που βρυχάται Το κενό που μεγαλώνει είναι σαν παιδί που διψάει για γάλα Πως να ζήσεις στις Κυκλάδες αν δεν έχεις λέπια; Ήταν απομεσήμερο όταν έξυσα τα δικά μου κι απόμεινα γυμνή να καίω δίχως τους Στον καθρέφτη ένας ήλιος σπάει σε θραύσματα που μπαίνουν μέσα στα μάτια Εδώ είμαι, καταραμένη να συλλέγω ιστορίες δίχως λέπια, εδώ είσαι κι εσύ επισκέπτη, μέσα στο άγονο τοπίο δεν μπορείς να δεις το παλιό μας ρούχο, αυτό που στεγνώνει μέσα στο λευκό και την πέτρα.. -Αμοργός