Εκπαιδεύεσαι σαν τον σκύλο στο κυνήγι, χτυπάς την πόρτα πίσω σου, δίχως λυγμό, είναι πολλά τα ταξίδια ακόμη και η καρδιά σου καίει, διψάει για αλήθεια και ήλιο, οι παλινδρομήσεις ,δεν είναι αυτό που ταιριάζει στην περίσταση, κοιτάς τα ζευγάρια στον δρόμο να φιλιούνται χαρίζοντας ο ένας στον άλλον ονόματα υποκοριστικά, μεθοδεύοντας έρωτες που είναι αγνοί μονάχα στο μυαλό τους, μιλάς μόνος σου και λες, αν όλα αυτά ήταν αλήθεια ,τότε ο κόσμος θα είχε πολλές ανθρώπινες θέσεις, παγωμένος , αναζητάς ένα χαμόγελο, ο πρώτος που στο χαρίζει, είναι ένας ασπρόμαυρος σκύλος, αυτός που σε έμαθε να βλέπεις, ξέρεις ποιος είναι, ο εαυτός σου είναι , που κλωτσάει κάθε συνθηκολόγηση, αν είναι να πέσουμε λες, ας πέσουμε όρθιοι... -Δεκέμβρης