Ο νους μου είναι ένα τροχόσπιτο, έχει στην είσοδο του ένα χαλάκι και μια γλάστρα με βιολέτες. Ταξιδεύει παντού και γίνεται χείμαρρος, παρασύρει αυτά που θέλει στο πέρασμα του και τα καταπίνει ,ενώ βγάζει από το στόμα του λευκά και μαύρα πουλιά. Όταν με σημαδέψει με το βλέμμα κάποιος περαστικός πηγαίνω μαζί του και τσουλάμε σε μπαράκια και ταβέρνες κοντά στην θάλασσα. ΌΛΑ τα θέλησα κι όλα τα θέλω, μια τραγική ειρωνεία κι η περιπέτεια της ζωής μου με δοκιμάζουν, όταν θα κάνω παρέα με έναν περαστικό και αρχίζω να του δίνω τα κομμάτια μου, τότε, τότε φανερώνεται από το παρελθόν μου κάποιος άλλος περαστικός, που μου λέει πως θέλει να με γνωρίσει καλύτερα , γιατί δεν με γνώρισε πριν...Και τότε λέω ας γνωρίσω καλύτερα αυτόν, ύστερα πάλι θα με προσκαλέσει κάποιος άλλος, ξανά θα πάρω το τροχόσπιτο και θα ακολουθήσω. Το τροχόσπιτο μου, ξέρω, είναι χίμαιρες, μα δεν πάω για τα ελάχιστα. Ζητώ όλα ή τίποτε. Γι αυτό με πονάει το Πέραμα, οι γκέισες, οι αυτόχειρες ποιητές, με πονάνε οι ατόφιοι κι αυτοί που ξέρουν να λένε συγγνώμη. Και τους άλλους τους αγαπώ, που λένε ψέματα με τέχνη που δεν αμφισβητείται η υπεροχή της. Όλη μου η ζωή είναι μια ροή συμπτώσεων και προφητειών που δεν ευδοκίμησαν να επαληθευτούν για να μένω μια χίμαιρα. Κι εκεί που λέω ξεμπέρδεψα με το πάθος, να , εκεί μια σφίγγα με τρυπάει γλυκά στο αίμα. Ή θα πεθάνω νέα ή σοφή.. έτσι λέω και μπαίνω στο τροχόσπιτο. Μα ποτέ δεν το οδηγώ λέγοντας, όποιον πάρει ο χάρος.. Την ζωή την σέβομαι. Κι επειδή και την αγαπώ, πιστεύω πως η ζωή μας είναι επικηρυγμένη, όλοι μας είμαστε επικηρυγμένοι. Κι όσοι απο εμας κάνουν δημόσιες σχέσεις, κάνουν πεζοδρόμιο, γιατί ότι γίνεται δημόσια και είναι προσωπικό, τότε είναι πρόστυχο και δεν συμβάλλει στην ομορφιά και την ευγένεια... Καλό βράδυ πολίτες, κάποιος πεθαίνει για εσας κάθε ημέρα... Κάποτε από πόθο, κάποτε από αγάπη, διώξτε μακριά τα παράσιτα... -Της Άννας, που είναι μεγαλοπρεπής και σε όσους αξίζουν να είναι τέτοιοι