Ανθισμένες κερασιές, με οδήγησαν σε εσένα, συστοιχίες από κόκκινα αισθήματα και τα γελοία ανδραγαθήματα του παρελθόντος μου, έπεσαν. Συλλαβές από κρύσταλλα δονούνται και χτυπιούνται μεταξύ τους. Έρχομαι να σε βρω με το τραμ και στο στήθος μου ανθίζει ένα άλογο. Σε βλέπω και τα μάτια μου γίνονται ρόδα ραντισμένα με νερό. Από τι είσαι, ποιος σε έφερε σε εκείνα τα αφιλόξενα μέρη, αυτό αναρωτιόμουν και μιλούσα με τον κηπουρό της μοναξιάς. Από ποιο ανοιχτό τοπίο άρχισες να μιλάς, και μουσικές επίμονες με φυγαδεύσαν, και ποιήματα με ζέσταναν στην αγκαλιά τους, σαν παιδί ,που έμεινε από νωρίς ορφανό. Κι οι παράλληλοι κόσμοι μας κατοικούν στα δέντρα, επάνω τους πουλιά με κόκκινες ουρές τραγουδούν όπερες, για εμάς, όταν σε αντικρίζω, μια κόκκινη θάλασσα μου χτυπάει τα μάτια. Οπλίσου με φως και μνήμη, θα μας χρειαστεί στο κοινό μας ταξίδι, εγώ θα αναρωτιέμαι πάντα πόση ευγνωμοσύνη χρωστώ, θα αναρωτιέμαι πόσα ταξίδια χρειάστηκε να κάνω στην έρημο με τους βεδουίνους, για να καταλήξω στο δικό μας, θα ανασαίνω κι ένα κόκκινο βουνό θα με αφήνει να δω τα δικά του μυστικά, θα σε νιώθω κοντά μου και μια παγκόσμια αγγελία θα ανακοινώνει το σύμφωνο της ομορφιάς και της ειρήνης. Είσαι αυτός που σκότωσε τις άθλιες δημαγωγίες , αυτές που υποστήριζαν πως ο έρωτας δεν υπάρχει, τις ασύντακτες φράσεις της εσπέρας, θα σε αγαπήσω πάλι, θα σε αγαπήσω. -Το ερωτικό, κόκκινο κλειδί