Πήγα με την Κίκο ,σε ένα θεατρικό έργο που εξελισσόταν σε ένα βαγόνι τρένου. Η Κίκο , η τελευταία γκέισα της πόλης,κάποτε ήταν ηθοποιός, εκείνη την εποχή ακριβώς, είχε γνωρίσει τον πρωταγωνιστή και τον είχε ερωτευτεί. Το έργο, ήταν ένα μαχαίρι επάνω στην κρίση της χώρας, ο πρωταγωνιστής ήταν μια καιγόμενη μπάλλα φωτός, τον έβλεπα μέσα από τα μάτια της Κίκο και καταλάβαινα όλους τους λόγους που τον είχε ερωτευτεί. Της χάιδευα το πόδι κι ένιωθα το δέρμα της να καίει κάτω από τις κάλτσες. Η Κίκο, όταν την συνάντησα έμοιαζε σαν ένα πουλί χτυπημένο που έπεσε απότομα από τον ουρανό. Την ερωτεύτηκα κάτω από το δέρμα της, άρχιζα να βάζω ιαματικά υλικά επάνω στις πληγές της γιατί ένιωθα πως είμασταν ήδη μαζί από πριν, δεν ήξερα ακριβώς που ,αλλά ήξερα πως ο ένας είχε για τον άλλον αυτό ακριβώς που χρειαζόταν για να εξελιχτεί σε κάτι μαγικό. Ουσιαστικά ο ένας για τον άλλον, θα έπαιζε ρόλο θεραπευτικό και καταλυτικό . ....... Πηγαίνοντας σπίτι, είχε αρχίσει να ρίχνει νιφάδες χονιού, τις διασχίσαμε μαζί και χαιρόμουν που σιγά σιγά ένιωθε πως μπορούσε να αφεθεί επάνω μου, στα χέρια μου, στο στόμα μου, στην αγκαλιά μου. Η Νέα Υόρκη είχε ντυθεί τα γιορτινά της κι από όπου περνούσαμε, λαμπάκια με διάφορα χρώματα έπαιζαν επάνω μας. ....... Όταν ξαπλώσαμε στο κρεβάτι μας το κρεβάτι κοίταζε στον Ωκεανό. ............. Ακούγαμε Έττα Τζέιμς κι είχαμε ήδη γίνει ένα. Είχαμε τσακίσει τα θηρία που δεν μας άφηναν να ζήσουμε όλη την μαγεία που κρύβουν τα δυο φύλα μας, τις περιπέτειες της ζωής μας, τους φόβους που την έκαναν να με αμφισβητεί και να μου αντιστέκεται. <<Είσαι ένα αγόρι- άντρας, είσαι κάτι που δεν περίμενα να συναντήσω, δεν ήξερα πως υπάρχεις εσύ ανάμεσα σε αυτούς που περνώ ανάμεσα, δεν σε είχα σχηματίσει έτσι στο μυαλό μου>>, μου είπε και αγκαλιαστήκαμε ανάποδα, στην στάση του εμβρύου. <<Βιάστηκες να με χαρακτηρίσεις >>, της είπα, πίσω από το αυτί. .............. Η μαγεία δυό ανθρώπων ενωμένων μπορεί να παρομοιαστεί με μια έκρηξη αστρική, με ένα χάδι στον κόσμο που δεν ξέρουμε πως υπάρχει. Εκεί έξω υπάρχει ένας άλλος κόσμος, δεν έχει να κάνει με αυτόν που ξετυλίγουμε την καλούμπα εμείς οι δύο όταν είμαστε μαζί. Μα και μετά, όταν απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλον η μαγεία συνεχίζεται. ............ Την Κίκο την ζω τώρα, δεν ξέρω ,παρά μόνο διαισθάνομαι τα υλικά της. Έχουμε ένα κοινό πράγμα που λέγεται ένστικτο, έχουμε την ίδια έννοια για τους αγγέλους που μεταμορφώνουν ετούτη την παράλογη σφαίρα που ζούμε, 'εχουμε την ίδια αντίληψη για την ομορφιά και την ίδια ανάγκη. Είμαστε ένα ,αλλά ταυτόχρονα χωρούν τόσα μέσα μας και κοντά μας. ......... Έχουμε ζήσει την τραγωδία να απαιτείς το ανέφικτο και την τραγωδια να αυτοκαταστρέφεσαι. ........... Η Κίκο ,είναι η τελευταία γκέισα της πόλης. Κι εγώ ίσως να είμαι ο τελευταίος έρωτας της, είναι που ένιωσα πως θα είμασταν μαζί πριν από εκείνην. Ξέρεις τι σημαίνει για μια γκέισα να ζει έναν έρωτα σαν να είναι ο τελευταίος; ........... Όταν ξύπνησα είχε φύγει. Θα την ξανάβλεπα σε λίγες μέρες. Κανείς δεν θα μεριμνήσει για εμάς, κι όμως ήδη μας αγαπούν κάποιοι φίλοι χωρίς να μας έχουν δει μαζί, είναι που μας διασθάνθηκαν μαζί έτσι αγνά και χωρίς προθέσεις. Χωρίς τις λέξεις που δεν ακουμπούν σε μια αλήθεια. Η αλήθεια είμαστε εμείς, κλεισμένοι στο δικό μας δωμάτιο. Το κρεβάτι μας κοιτάζει ουρανό και τον Ωκεανό. Είμαστε το αλάτι και το μέλι.. -Οι απόηχοι της μαγείας