(Να ζεις ελεύθερος. Σαν στάχτη. Σαν έρωτας σε εγκατάλειψη. Σαν πουλί που έσπασε το κλουβί του. Σαν αυτόματη γραφή. Άκου τον θάνατο ,αλλά μην τον ακολουθείς). Αυτά είπε η κυρία Χ. σε ένα κορίτσι που θύμιζε τα κουρέλια-χαμίνια του Ντίκενς. Το κορίτσι βγαίνοντας από το σπίτι της, έκλεισε σιγανά την πόρτα πίσω του. Ένα τρίξιμο ανεπαίσθητο ακούστηκε, ύστερα σήκωσε το κεφάλι του και είδε τον ουρανό. Κατάλαβε πως ήταν μικρή κι αδύναμη για να αφήσει τον ουρανό να μπει μέσα της. Και πως η κυρία Χ, σκυμένη τώρα πάνω από το πιάνο της θα είχε κιόλας ξεχάσει αυτά που της είπε λίγο πριν. Ύστερα σκέφτηκε πως οι διαπιστώσεις δεν είναι αυτόματη γραφή και πως η ζωή δεν είναι διαπιστώσεις. Σφίχτηκε απαλά μέσα στα κουρελιασμένα ρούχα της κι έσφιξε το στόμα της σε μια ευθεία, σκληρή γραμμή, χωρίς να αφήσει ούτε ένα δάκρυ. Ήξερε από καιρό πως ζούσε με τις στάχτες. Εκεί, σε ένα εγκαταλειμμένο κτήριο της πόλης, μια παλαιά μονοκατοικία, είχε κάψει τους νεκρούς γονείς της πεθαμένους από την πείνα και το κρύο. Μαζί τους ζούσε.. Η φωτογραφία