Προχωράς με ένα στραβό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο, διαδρομές μεταξύ ζώντων και νεκρών συντελούνται στον πρώτο ενικό, στο πρώτο κοιμητήριο. Η πλάτη σου κατεβαίνει μαζί με το φεγγάρι. Τα χέρια σου διψούν. Ο κόσμος σου είναι σε πένθος. Ο κόσμος έξω από εσένα έχει πένθος. Ο κότσυφας τραγουδά μέσα σε ένα σύννεφο, τον ξέρεις. Θυμάσαι όλες τις ευχές που πήρες στο ταγάρι με τα κόκκινο κέντημα, τις ελευθερώνεις μήπως χρησιμέψουν σε κάποιον. Κινείσαι προς τα πίσω, στην αντίθετη κατεύθυνση από το τραμ. Σε λένε πεταλούδα, κάτι όμως μέσα σου σου φωνάζει πως δεν θα ξαναπετάξεις ποτέ πια. Φυλάξου,μην το πιστέψεις. ( Μελαγχολία )