Ο Δεκέμβρης φοράει τα χέρια του Μάνου Κατράκη. Πηγαίνει στο σπίτι με τα ερειπωμένα παλιά έπιπλα στο χωριό και τρώει χιόνι. Κοιτάζει την φιγούρα του ηθοποιού καθισμένο στο κρεβάτι ενός ξενοδοχείου και απλώνει το βλέμμα στα χέρια του. Ξέρει πως οι άνθρωποι μιλούν με τα μάτια και τα χέρια. Τα χέρια του Μάνου μιλούν με λέξεις, τα οστεώδη ζυγωματικά μιλούν με τρυφερότητα. Θα μείνω, λέει. Ο Μάνος, αυτό λέει και μένει. ........................... Και χορεύει με τα χέρια απλωμένα σαν να πιάνουν πουλιά που πετούν γύρω του και κλαίει με τα χέρια απλωμένα στο κρεβάτι ,φωνάζοντας την εγκατάλειψη. Ο Δεκέμβρης γελάει με τα λογύδρια τύπου η μετριοφροσύνη είναι για τους μέτριους γιατί ξέρει πως σήμερα η έπαρση είναι για τους μέτριους, το παρατηρεί κα΄θε φορά που δαγκώνει τα χείλη του μηχανικά. Ο Δεκέμβρης θυμάται το αίμα και τις σφαίρες. Τα παιδιά που λιποθυμουν στα σχολεία. Την ξυλόσομπα που έκαψε εκείνο το σπίτι.. Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα. Το χιόνι. Τον αέρα. Την αγριεμένη θάλασσα. Τους εραστές που ντύνουν τα σεντόνια τους με ψέμα . ........................... Την μαυροντυμένη γριά στο Πέραμα που γυρνάει στους δρόμους ξυπόλητη και τρώει σκατά σκύλων εξαιτίας του χαλασμένου εγκεφάλου της. Ξέρει πόση σκληρότητα διαθέτει ο άνθρωπος και στολίζει δέντρα με λαμπερές μπάλες και χαρίζει δώρα, μήπως γλυκάνει την καρδιά του κτήνους. Κοιτάζει εκείνον τον φοιτητή που μένει στο δώμα και διαβάζει μόνος έχοντας συντροφιά ένα μικρό παπαγάλο κι αργότερα θα φτιάχνει δρόμους στην πολιτεία της ακινησίας και του ξεπουλήματος. Θα τον δεις να επιμένει να πηγαίνει στις παγωμένες αίθουσες κάποιων κινηματογράφων μόνο και μόνο για να υπα΄ρχει έστω ένας θεατής. Θα τον δεις να αηδιάζει από την χυδαία επίδειξη μιας δήθεν κουλτούρας. Ξέρει πως η ψυχή είναι ο αγώνας με τον εαυτό και η καρδιά είναι η επαφή μας με τους άλλους. ........................... Τα ξέρει βλέπεις γιατί κουβαλάει στην πλάτη του όλους τους προηγούμενους μήνες... Θα τον δεις να πηγαίνει κοντά σε αυτούς που υποφέρουν τις νύχτες και τις ημέρες στα παγκάκια. Είναι αυτός που διώχνουν τόσο εύκολα οι άνθρωποι ξορκίζοντας το κακό που κουβαλούσε όλη την χρονιά ρίχνοντας του κλωτσιές στην πλάτη. ........................... Ο Δεκέμβρης θυμάται τον Παπαδιαμάντη. Το πλήθος δεν θυμάται και δεν βλέπει. Πηγαίνει όπως οι μύγες οι ζαλισμένες. Δεν ξέρει πως αν συγκεντρωθείς με όλες τις αισθήσεις σου σε ένα λεπτό μπορείς να κερδίσεις μια αιωνιότητα. Εκείνος το ξέρει. Και προσπαθεί να αντισταθεί στην ψυχική πανούκλα κάθε ημέρα. Πότε πετυχαίνει και πότε λυγίζει και πέφτει στα γόνατα. Αλλά όρθιος σαν τον Μάνο. Γιατί φοράει τα χέρια του... Και μοιάζει στον Μάνο.