Θέλω να σου μιλήσω γι αυτούς που η ζωή τους είναι μια σάρωση από θύελλες.Οι Πλουτώνιες εκβολές της γεννήσεως τους τους φέρνουν σε θέση σκληρή, να πιάνουν με τις αόρατες κεραίες τους αυτά που θα συμβούν.Και να ανεβαίνουν στον Γολγοθά με πόδια ματωμένα για να μπορέσουν από τα μαθήματα του πόνου να μεταμορφωθούν... Να ξέρουν ποιό μαχαίρι και πως θα τρυπήσει την καρδιά τους από υποκριτικούς ανθρώπους κι ανίδεους στο ζήτημα της αγάπης. Πως αντί για πανοπλίες και όστρακα , όσο πληγώνονται τόσο ανθίζουν, και φορούν ροδοπέταλα και γιατσέντα. Χίλιες δυό προδοσίες από δικά τους πρόσωπα, δάκρυ μπλε του κοβαλτίου επάνω σε καταπράσινα έλατα. Άνθρωποι- δέντρα. Να μεταμορφωθούν σε ανθρώπους διαβάζοντας στο χέρι και στο μαξιλάρι τους την κόλαση του Δάντη. Μόνοι στα φαράγγια με τα αγριοκάτσικα κοιτάζουν τις αστροπόλεις της ενδοχώρας των συντρόφων τους. Τους άκουσα μια νύχτα που το αίμα έτρεχε από τα μάτια τους να λένε ( πόσο θα πονέσουμε ακόμη για να γίνουμε άνθρωποι;) Γρανιτένιοι βράχοι οι μακρινοί κάτοικοι δεν αντιλαμβάνονται τίποτε από το δράμα τους. Να κρατηθούν, να μην αντιγυρίσουν το μαχαίρι όσο κι αν πονούν. Δεν είναι που ξέρουν τις ρίζες της ευγένειας, είναι η στωικότητα που οπλίζει την γνώση να μην γίνει εμπόδιο ή υλικό για πόλεμο. Πλούτωνες χωρίς φύλα, θεοί χωρίς πιστούς, μόνοι και κάποτε κατάξεροι, τους ακούω να λένε τρυφερά (ως πότε αδέλφια θα αντέχουμε να πονάμε για να γίνουμε άνθρωποι;) Και δεν μπορώ παρά μόνο να τους αγαπώ. Κυκλοφορούν ανάμεσα μας...