Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Ήλιος, ήλιος, μόνο ήλιος

Θα βγώ έξω τώρα.

Δυό σταγόνες άρωμα, από εκείνο της φλεγόμενης πια χώρας ,θα φορέσω. και λίγο από το αίμα σου.

Θα πυροβολήσω τον καθρέφτη μου για σένα.

Μια δυό  φορές όσο για να θρυμματιστεί, να πέσουν απαλά τα θραύσματα στα πόδια μου.

Να θυμάμαι πως είναι ο κόσμος χωρίς εσένα, γυαλιά κομματιασμένα.

Θα μπορούσες να πεις πως είναι έρωτας, θα μπορούσες να πεις πως είναι αγάπη.

Μα δεν είναι το ενδιαφέρον στο να πείς τι ακριβώς είναι μια και κανείς ακριβώς δεν ξέρει.

Εμείς απλά γνωρίζουμε πως είναι απερίγραπτα ωραίο να φεύγεις από τον εαυτό σου και να ζείς τον περισσότερο καιρό  μέσα σε κάποιον άλλο.

Ναι είναι, από την άλλη ξέρουμε πως είναι απερίγραπτα οδυνηρό.

Έχουν δυσκολία τούτα τα ταξίδια. Δεν είναι ενδοσκοπήσεις ή μήπως είναι;

Γέρνουμε ο ένας το κεφάλι στον ώμο του άλλου. Απλά. Αυτόματα. Σαν να μας υπαγορεύτηκε από κάποιον αόρατο υποβολέα.

Και μαζί βλέπουμε τον τρόπο που στραγγίζουν ο ένας την ψυχή του άλλου φορώντας τον ρόλο του ερωτευμένου.

Ξαφνικά όλοι είναι ερωτευμένοι.

Κάτω από αυτό το μολυσμένο νέφος της βραδινής πολιτείας που προσπαθεί να ζεσταθεί όλοι είναι ερωτευμένοι.

Κι εγώ σου γελώ.

Σαν ιππόκαμπος. Σαν δέντρο.

Προβάρουμε ρόλους να σωθούμε. Κι άλλους.

Μα πιό πολύ τον εαυτό μας. Αυτόν παίζουμε στα χαρτιά και στους δρόμους. Στα φιλικά σπίτια που η κρίση έχει τον πρώτο ρόλο στην κουβέντα.
Κατεπείγον! Σαν τα νομοσχέδια της χρεοκοπίας.
Την σημαντικότερη ήττα όλων.
Αυτό, που παριστάνουμε πως έχουμε χρεοκοπήσει μόνο στα νοσοκομεία, τα σχολεία, το πετρέλαιο, τα πανεπιστήμια, στο κράτος.
Κι όμως! Ούτε μια ανάσα δεν ξοδεύει κανείς για τον άλλο.

Έτσι συνηθίζουμε να βλέπουμε τα εξής. Εγώ κουκούλια ανθρώπων να παίρνουν τις κατηφόρες.
Εσύ κάμπιες που αδυνατούν να γίνουν πεταλούδες.

Και στο μεταξύ θεάματα.
Ο Μπέκετ σιχάθηκε.
Λες τον άκουσες χτες να ουρλιάζει, νομίζω κι εγώ. Ήταν κατά τις πέντε. Αν ήμουν στο νησί ο κόκορας θα ούρλιαζε κι αυτός.
Βαρέθηκε να τον βλέπουμε, λέει, να μιλάει στα θέατρα. Ήταν εραστής της τελειότητας, οι άλλοι είναι εραστές στις ταμπέλες.
Βαρέθηκε να γράφουν αντιγράφοντας τον.
Θέλει να πει - Σταματείστε-
Θέλει να πει, προχωρείστε. Αυτός συνέχεια προχωρούσε. Ανέβηκε με πείσμα στο βουνό για να δείξει τον τρόπο που έπρεπε να σκαρφαλώσει ο ηθοποιός..

Όλοι παίζουν. Οι ρόλοι μου θυμίζουν την φτήνια και την αφθονία στα καρότσια των πλανοδίων πωλητών. 1 εβρό οι κάλτσες.

Φοράω λίγο από το αίμα σου. Και λίγο από το άρωμα μου.
Είναι ανάγκη να είμαστε εμείς.
Να μείνουμε εμείς.
Να ακούμε με θαυμασμό τα περιστέρια στα καμπαναριά να φλερτάρουν. Να μπορούμε να γελάμε.

Πυροβολώ τον καθρέφτη.
Έσπασε το χτές.
Δεν είμαι ανίκητη.
Αλλά δεν θα δίνω φωνή σε κάποιον που δεν ακούει εκτός από το αμίμητο εγώ του, εγώ, εγώ , εγώ εγώ, εγώ.

Είμαστε εμείς.
Και δεν παριστάνουμε τίποτε.
Πότε είμαστε έτσι , πότε αλλιώς.
Κανείς δεν είναι στάσιμος.
Η θλίψη.
Η ευτυχία.
ΌΛΑ κινούνται.
Μετατοπίζονται για να φανούν ανάγλυφα τα υπόλοιπα.

Αγάπη μου, την επόμενη φορά που κάποιος θα πάει να μου κλέψει την ανάσα θα του ζητήσω ευγενικά να πάει στον ακατοίκητο.
Και θα του αποδείξω πως υπάρχει τρόπος να ζητήσεις κάτι.
Αρκεί να είναι αυτός.
όΧΙ αυτό που νομίζει.

Βγαίνω τώρα. Κάπου στο κέντρο. Ο ήλιος ξανά χαρίζει την κάπα του.
Βλέπω και την χρυσή της σκόνη.
Αγαπώ ξανά την ζωή.
Αφήστε τους ανθρώπους να ζήσουν.

Φυσάω την κάνη του ρεβόλβερ.
Λίγος καπνός σκάει από την τρύπα.
Μα μόνο στο ασπρόμαυρο φιλμάκι που λατρεύω.
Αυτά τα φιλμάκια που παίζω από παιδί...
Μόνο αυτά ξέρω να παίζω.

Έρχομαι τώρα.
Βγαίνω.

1 σχόλιο:

  1. γεωργος κουτσονικας5 Ιανουαρίου 2013 στις 9:06 π.μ.

    Η θλίψη η ευτυχία ολα κινούνται.......
    Οπως πάντα υπέροχη ευαισθησία!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή