Η ευτυχία ,μοιάζει με έναν αδέξιο χειρισμό της ΄τύχης, ΄μοιάζει με κάτι που χωρά μέσα στα μάτια μου, μα δεν έχει διάρκεια στην καρδιά μου. Ότι την μιμείται , το φυγαδεύω, Έτσι σε φυγάδευσα κι εσένα, γιατί τόλμησες να ακουμπήσεις τα αισθητικά, αισθηματικά, ανθρώπινα όρια ,αυτού του λεπτού μαγνήτη της αδεξιότητας της τύχης, σε φυγάδευσα, για να μην σε σκοτώσω, αρκούν οι τόσοι εν δυνάμει φονιάδες που κυκλοφορούν ανάμεσα μας, αυτό τηρώ αιώνες τώρα, φυγαδεύω, για να μην σκοτώσω. Μοιάζει παραλογισμός, πόσοι άνθρωποι σκοτώνουν τις μέρες τους και τις μέρες μας για να μιμηθούν την ευτυχία. Κάθε τέτοιου είδους μίμηση ,είναι η φτώχια της πραγματικότητας, αυτή που λέει πως ο άνθρωπος είναι πρώτα ζώο. Για να γίνει ευτυχισμένο, χρειάζεται να γλείψει τις πληγές του κι ύστερα του άλλου. Αλλά όλα αυτά μοιάζουν σαν πτήσεις εκτός ορίων. Κι εσύ ήσουν ακριβώς μέσα σε τεντωμένες γωνίες και διατάσεις που δήθεν σφύριζαν ανέμελα. Κι αυτό το δήθεν, δεν μπορούσε να γίνει τιμονιέρης μέσα στις θύελλες. Η ευτυχία ,είναι στην τελική ένα κουκούτσι που είσαι τυχερός αν δεν σου καθίσει στον λαιμό... {Σκέψεις για εκείνο το κουκούτσι της ευτυχίας}