Σήμερα ξύπνησα μετά από καιρό, ξανά, λυπημένη. Όταν βγήκα έξω στην πόλη, που παραπατούσε, από τον πολύ ήλιο ,ένιωσα έναν ψυχρό ίλιγγο. Σκέφτηκα για λίγο πως θα ζωγράφιζα την λύπη, η λύπη για εμένα, είναι σαν ένα μικρό νεκρό πουλί με την καρδιά του έξω, χυμένη σαν αίμα, επάνω στο χέρι μου... Πήγα στο βιβλιοπωλείο κι αγόρασα τρείς μεταφράσεις που με κοιτούσαν με ζωηρούς οφθαλμούς.. Στον δρόμο, με τα φανάρια και τα μπερδεμένα δέντρα από την θερμοκρασία, με τους πεζούς να πασχίζουν να ζήσουν αδιάφορα, θυμήθηκα τον Σαχτούρη, καθώς τον θυμήθηκα, δάκρυα στόλισαν τα μάγουλα μου. Και τα μαλλιά μου, παραμέρισαν, για να περάσουν ανάμεσα τους. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής, σκέφτηκα , είναι θαύμα να μπορείς να κλαις για κάτι άλλο, εκτός των <<πεσμένων ερώτων>>. Γιατί στα μάτια μου, ο Σαχτούρης δεν υπήρξε ποτέ, ένας <<πεσμένος έρωτας>>.. {Στο κοτσύφι ,του Σαχτούρη}