Αγαπημένε μου Ζυλιέν, δεν σου γράφω χωρίς συγκίνηση, σου γράφω με μια ένταση που σμίγει με την ένταση του ανέμου, ο Νοτιάς θερίζει τις κεραίες των τηλεοράσεων και τα φύλλα των δέντρων έχουν κάνει ένα κίτρινο χαλί στα πεζοδρόμια. ________ Αγαπημένε μου, είναι φανερό πια, πως ήρθες από την θάλασσα, ξέρω να ξεχωρίζω ,μετά από τόσες καταδύσεις ,τους αλιευτές και τους κολυμβητές καθώς και την ύλη των ανθρώπων. Θέλω πολλά να σου πω Ζυλιέν, λένε πως όσο περισσότερα βλέπουν τα μάτια μας ,τόσο περισσότερο κινδυνεύουν να ξεραθούν και να κοιτάζουν χωρίς να βλέπουν ,επηρεασμένα από τον φανατισμό της εμπειρίας. Κι όμως! Συγκινούμαι βαθύτατα καθώς διακρίνω πως εσύ δεν κινδυνεύεις από αυτό αλλά και δεν κινδύνεψες . -------------- Ζυλιέν, ψηλαφίζω το ανάγλυφο σχήμα σου, μέχρι να σε μάθω, δεν θέλω να υποκύψω πρόωρα σαν αυτούς που θέλουν οπωσδήποτε να ερωτευτούν και να αγαπήσουν και προσδίδουν τα χαρακτηριστικά, όσων ιδιοτήτων επιθυμούν ,επάνω σε άγνωστα πρόσωπα, αυτό είναι μια υπαρξιακή αγωνία με απόλυτα Ναρκισσιστικές εκβολές και καταλήγει πάντα ΄σε μια αρένα με θύτες και θύματα, έχω δεκάδες ιστορίες να σου πω γύρω από αυτά. Και δεν δικαιολογώ εύκολα αυτήν την τάση γιατί έχει μια εξευτελιστική προδιάθεση για έναν εγωισμό που δεν αξίζει να υπάρχει, διότι σέρνεται. Δεν έχει ύψος, εξάλλου όπως έλεγε ο αγαπημένος ποιητής το ανάστημα αρχίζει μετά το κεφάλι, από τα πόδια ως το κεφάλι είναι το ύψος του ανθρώπου. Κι εμένα, αγαπημένε μου Ζυλιέν , όλη μου η ζωή είναι η εξεύρεση αυτού του αναστήματος..σε μένα και στους άλλους.. ------------- Ζυλιέν, ανατριχιάζω καθώς βλέπω ,πως έχεις όλα αυτά ,που αποδεικνύουν πως έχεις αυτό το ανάστημα, δάκρυα τσουλάνε μαλακά στο δέρμα μου στην σκέψη. Δεν υπάρχει η ανάγκη ενός Lover Man που τραγουδούσε η Μπίλι, υπάρχει η ανάγκη να ξεκινούμε και να καταλήγουμε στην θάλασσα. Από εκεί που πρωτοήρθαμε Ζυλιέν, αγάπη μου, εκεί να ξαναβρεθούμε, σε ένα δωμάτιο γεμάτο θάλασσα, εκεί σε ένα Jam session η Μπίλι θα έχει ξαναβάψει κόκκινο το εφηβαίο της και θα τραγουδάει για εμάς,,, Εκεί θα σου χορεύω με τις βελούδινες μπότες των 70ς και θα βγάζω χρώματα από το στόμα και φωτιές. ------------ Αγαπημένε μου, κάποτε οι <> έπαιρναν ηρωίνη για να την παλέψουν, τώρα δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι από αυτούς και το ναρκωτικό που σε ταξιδεύει είναι η λήθη. Αυτήν φοβάμαι αγάπη μου, γι αυτό δονούμαι από την συγκίνηση καθώς μου θυμίζεις από ποια υλικά είναι φτιαγμένος στην πραγματικότητα ο άνθρωπος. Αυτό που κινδυνεύει να ξεχαστεί 'αμεσα... Δεν θέλω έναν άδειο κόσμο, ομως γι αυτό θα μου επιτρέψεις να μην σε μεταφέρω, ούτε να σε κοινωνήσω σε αυτόν, έτσι κι αλλιώς εντελώς υποκριτικά αυτός ο κόσμος μας περιβάλλει άσχετα αν δεν μας έχει καταπιεί το κήτος στην κοιλιά του. ----------- Καταλαβαίνεις άραγε τώρα; Γιατί όταν μου λες <<όταν θες εσύ ,γίνεσαι το πιό γλυκό κορίτσι στον κόσμο>> εγώ ξέρω πως δεν αφήνομαι πλήρως σε αυτό, δεν μπορώ να είμαι τόσο συχνά ο γλυκός εαυτός μου ώσπου να πειστώ πως είσαι αυτό που δείχνεις; Η θάλασσα με το ανάστημα.. Παλεύω Ζυλιέν. Να αφήσω την αλήθεια να φανεί μόνη της... Και θα φανεί αγαπημένε μου, έχω δει αρκετούς καταραμένους -που τώρα δεν υπάρχουν πια- να ζουν τόσο καταραμένα που αγιοποιήθηκαν, αυτή η στάχτη τους λοιπόν θα γυρνά μέσα μου και θα βοηθήσει κι αυτή να φανεί αυτό που υπάρχει.. Να μπορώ να σου πω <<σε αγαπώ>> και να έχω ξεχάσει κάθε κλόουν του έρωτα που έχω γνωρίσει, ή, συνομιλήσει. Γιατί αυτοί οι κλόουν ,ακόμη κι αν δεν μας νίκησαν σε μια παράσταση τους ,κάτι μας άφησαν...την επιφύλαξη για την ανθρώπινη περιπέτεια.. ---------- ΖΥλιέν; Σου υπόσχομαι πως μια μέρα θα γράψω την βιογραφία μας.. Ως τότε, άσε με να σε ψηλαφίζω και να ανιχνεύω την ύπαρξη σου με αυτήν την ένταση που διαθέτω. Είσαι από τους λίγους που δεν με φοβούνται... -Η μαγεία η αυταπόδεικτη της ύπαρξης