Πάντα έλεγες, είναι ο καιρός των δολοφόνων και πάντα έτσι ήταν. Όσα κι αν μπορούν να χωρέσουν στο πάντα. Ο Φάουστ πήγε στον Οδυσσέα και τον Δον Κιχώτη, ο Μίσα κι η Αλμπερτίν δεν ξεδιψούσαν με τα σύμβολα και τους μύθους, όλοι χορεύουν με το κρανίο του Λεβιάθαν στο χέρι, τους κοιτάζω, τους ακούω, μα δεν είναι το αίμα κι οι καμμένες σάρκες που με τρομάζουν, είναι οι χίλιες γνώμες που έχει οα καθένας για τα πράγματα, είναι οι χίλιες δυό απόψεις που έχει ο καθένας για το αίμα.. Είναι γιατί κανείς δεν υπερβαίνει τους κανόνες της ποίησης, να βγει από το κουτί της φαντασίας και να γίνει παράνομη, να γίνει καθημερινή πράξη.. Γιατί λίγοι είναι οι ποιητές.. Κι είναι εκεί, στα χαλάσματα των πόλεων, στους γκρεμισμένους ανθρώπους, παρατηρούν τον καιρό των δολοφόνων και καταγράφουν, με πράξεις κι όχι μονάχα με μολύβια, είναι γιατροί του κόσμου, είναι αυτοί που δεν παίζουν βρόμικα παιχνίδια με λεκτικές ακροβασίες κι επιδερμικές σχέσεις, είναι αυτοί που κανείς δεν τους ξέρει, κάποτε θα τους καταγράψει η ιστορία κατά το τέλος των εξελίξεων.. Στο μεταξύ οι χίλιες δυό γνώμες διχάζουν και διχάζονται. Καταραμένοι, καθώς δεν μπορούν να καταλάβουν με νου και καρδιά πως ο δολοφόνος είναι η ανάποδη όψη του θύματος... Και κάθε προδοσία εκδίδεται με παράδες εκ των έσω... Ζω την κόλαση σε όλο της το μεγαλείο, το μόνο που μου μένει είναι να την ζήσω με όλες μου τις αισθήσεις... Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από σκατά, αίμα, σπέρμα, σύμβολα, κάτουρα λυγμούς και ρωγμές κάτω από το δέρμα.... Ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον πως όλοι διαφωνούμε... -Η ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ