Σηκώθηκες κι έφτιαξες καφέ γλυκό με γάλα, σκέφτηκες πως καμιά βιογραφία δεν ανταποκρίνεται στο θέμα της ζωής. Κι όμως πολλές φορές την χρειάστηκες για να φτιάξεις στην ψυχή σου το πλήρες πορτρέτο κάποιου δημιουργού. Μετά αναρωτήθηκες για τα κενά της μνήμης, θέλω απλά να πω πόσες βιογραφίες θα χρειάζονταν για να καλύψουν αυτά τα κενά. Καθάρισες με συνοπτικές διαδικασίες κάτι από τον σωρό των παλιών αντικειμένων, πολλά από αυτά δεν θυμόσουν καν πως βρέθηκαν στα χέρια σου... Ο ήλιος έχει μια πικρόχολη διάθεση, σκέφτηκες.. Όλο σκέφτεσαι..όλο σκέφτεσαι, οι ελαιώνες είναι μακριά κι οι χορευτές κουράστηκαν να τους διασχίζουν χορεύοντας. Είσαι ένα τίποτε μέσα στο όλον. Θες να γίνεις ζεν, θες να γίνεις ζεν, όμως αυτό δεν είναι εύκολο, όπως επίσης δεν είναι εύκολος ο ορισμός σου. Τίποτε δεν είναι εύκολο κατά την ενηλικίωση, τίποτε δεν είναι εύκολο οταν κοιτάς στον καθρέφτη, αλήθεια , έχεις αναρωτηθεί πόσους εαυτούς εξοντώνεις όταν τους κοιτάζεις; Και πόσοι από αυτούς σε εξοντώνουν; Σκέφτεσαι πόσο αγαπάς τους ιχνευτές των παθών. Αυτοί άραγε σε αγαπούν; Και τι θα άλλαζε αν σε αγαπούσαν ή δεν σε αγαπούσαν; Τίποτε. Θα σου πω εγώ τώρα τι συμβαίνει, ο κόσμος του χτες σφυρίζει αδιάφορα κι αυτό σε εκνευρίζει ολοκληρωτικά. Άκου, κάποτε πρέπει να μιλήσουμε εμείς οι δυό... Εσύ, στον καθρέφτη, όχι εσύ, ο άλλος, όχι αυτός, ο άλλος πίσω σου, όχι αυτός, ο άλλος, ναι, αυτός που καπνίζει σύννεφα, κάποτε χρειάζεται να επανέλθεις φίλε, να τα πούμε στην στρατόσφαιρα.. { Η εκλεκτικότητα της αδιαφορίας }