Χρόνια -Καλοκαίρια από νερό κι αλάτι, σκεφτόσουν την γύρα του θανάτου και της ζωής Παυσίλιπες οι μνήμες έρχονται σαν ψάρια και πλημμυρίζουν την αυλή σου, εκείνην ,που μικρή ,ήσουν εξόριστη.. Ξεπεσμένοι πρίγκιπες , που τότε,έγιναν χίπις κι εσύ τους έλεγες για τα πρόσωπα που κοιμίζονταν κάτω από τον μαύρο ήλιο της μελαγχολίας Κι εκείνοι έδιωχναν το έρεβος με την ανάσα τους Και πίνατε κρασί από κούπες φλογισμένες, εσύ τραβούσες μέσα σου την γυαλάδα των ματιών και με αυτήν κοιμόσουν.. Κι όταν ξυπνούσες, τραβούσες στα βουνά ,στην σπηλιά των νυχτερίδων. Μα όταν τα θυμάσαι ζουν. Ο Αχέροντας δεν σε τρομάζει, πόσες φορές τράβηξες απέναντι, θυμάσαι; Όχι, δεν θυμάσαι, μόνο ετούτο Ομορφιά θα υπάρχει πάντα, σε όποιον την κατέχει, αλλά δεν το ξέρει