Η μελαγχολία είναι ουδέτερου γένους, μοιάζει θηλυκό, αλλά αντλεί την δύναμη της από τον ουρανό,( γένους αρσενικού), αυτός που την κατέχει, ξέρει καλά πως τον σκεπάζουν βαριά τα σύννεφα, μοιάζει συννεφο-καμμένος και βαρύς, σαν ένα μπαστούνι ηλικιωμένου. Όποιος τον ζει, τον εξετάζει αυστηρά και τον διορθώνει με τις λέξεις.. Ξεχνώντας βάναυσα ,πως η μελαγχολία του έρχεται από μια εσωτερική αγωνία που υπάρχει στους αιώνες.. Ο μελαγχολικός στην πραγματικότητα, ξέρει καλά την σύνθεση του γένους και του φύλου και είναι απροσδιόριστος.. Αυτό πιό πολύ ενοχλεί, το απροσδιόριστο κι όχι η ίδια η μελαγχολία