Η έκτρωση της μνήμης ,είναι ο πιό ασφαλής δρόμος για την επικύρωση της αδράνειας, λες, ξεχνάω για να μην πονάω, λες, ξεχνάω για να μην ξεβολευτώ από το αναπαυτικό μου κάθισμα, λες, θυμάμαι μονάχα εκείνα, που αποδεικνύουν ,αυτά που ήθελα για εμένα. (ΌΛους μπορώ να τους αντιμετωπίσω, όμως με αυτούς που υποφέρουν από επιλεκτική μνήμη ή επιλεκτική αμνησία, μου είναι αδύνατον να επικοινωνήσω). Αυτά σκέφτηκα, καθώς είδα τυχαία δίπλα μου μια παλιά φίλη, δεν με είδε κι εγώ πιό πολύ ένιωσα, παρά εξέτασα πόσο άσχημη αύρα είχε γύρω της, από μικρή υπέφερε από επιλεκτική αμνησία και σκότωνε για να επιβιώσει,( τυπικό δείγμα ενός αρνητικού ιχθύ), γύρισα σπίτι με μασημένη την καρδιά αλλά για ακόμη μια φορά ένιωσα πόσο πιό ελεύθερη έχει συμβεί να γίνω ,απομακρυνόμενη από κάποια πρόσωπα.. Και να τραγουδάω την κάθε μου στιγμή άλλοτε με χαρά, άλλοτε με λύπη χωρίς αυτήν την λογοκρισία. Αλήθεια, έχετε σκεφτεί πόσα ψυχικά βαμπίρ ταίζετε δίπλα σας με την ψυχή σας; Αν ναι και συνεχίζετε, τότε πρέπει να βαριέστε τον εαυτό σας... υγ. Τιμή κι αγάπη στους αληθινούς φίλους