Ο ουρανός, φωνάζει ένα όνομα Μετά φέρνει ένα άρωμα από μούχρωμα στην παλιά πόρτα Την ανοίγω και σε βλέπω Εκδηλωμένη επιθυμία και προτροπή στο υπέρτατο Παίρνω μπογιές και βάφω τα σύννεφα, εκεί βγαίνει ένα λευκό πουκάμισο, σχηματίζει καπνό από την ειρήνη των Ινδιάνων Σκωπτικός ο ρυθμός και ελπιδοφόρος Κυλούν οι παλαιές αμυχές στο πάτωμα, ένας άγιος - άγριος ρυθμός βαπτίζει τα σπλάχνα. Τα σπλάχνα παραμερίζουν να περάσει το αίμα, να βάψει το νησί κόκκινο. Το αίμα είναι ένα ζώο ασπόνδυλο, κάνει μια κίνηση μπροστά, μετά κάνει πίσω, έπειτα κυκλώνει ανεμπόδιστα. Το δαιμόνιο του έρωτα κεντρίζει την υπόφυση, η υπόφυση λειτουργεί με μίξεις, με σημειώσεις Πελαγίσιες. Το λευκό πουκάμισο χορεύει, λέει, <<Ξέρεις που πάνε για τον παράδεισο;>> Απαντώ, <<Ξέρω πως θέλω να ξέρω όσα δεν ξέρω>> Δεν μας απασχολούν πια όσα μας ξόδεψαν αλόγιστα. Έχω μια ήρεμη σιγουριά, βαδίζω προς το φως. Κάτω από το σπίτι του λόφου οι νεκροί μιλούν, τους φιλεύω κόκκινο κρασί, ξέρουν, αιώνες βαδίζουν προς το φως. Κάνω ειρήνη με τον πολεμοχαρή εαυτό μου, κάτι με μεταμορφώνει σε μια άυλη μορφή. Είναι πυκνή και βλασταίνει λουλούδια. Παρακαλώ σας, μην τα πατήσετε κατά λάθος.. Φυτρώνουν πάντα στην άκρη ενός γκρεμού, 'ολα κινούνται σε έναν κοινό ρυθμό, αυτή είναι η δύναμη τους, όλα μαζί, με σπρώχνουν προς τα επάνω.. -Ερωτικό