έβλεπα στα σώματα και τα πρόσωπα τους ,τα σημάδια των εραστών και των ερωμένων τους, αυτοί που υπήρξαν όμορφοι και μυστηριώδεις σαν ένας πίνακας δίχως θέμα. Η ομορφιά κι ο ερωτισμός είναι παγίδα, είπες ένα απόγευμα που ο σκύλος του γείτονα έξυνε την πόρτα μας με τα νύχια του. έβλεπα την ομορφιά τους από απόσταση, δεν είχαν λογαριάσει πως ο χρόνος τσουλάει τα δόντια του επάνω τους, τους αρκούσε να γεμίζουν το κρεβάτι τους με πόδια, φιλιά, βογγητά και φωνές. Ένας διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός γυναικών κι αντρών είχαν περάσει από τα χρωματιστά τους δωμάτια Σμίξεις με υλικά διαφορετικά ,μα τόσο ίδια ,αν μπορούσαν να τα δουν από απόσταση. Αλλά τους άρεσε να παραμυθιάζονται λέγοντας στον εαυτό τους πως ερωτεύονταν, έρωτες που με δυσκολία ξεπερνούσαν τους τρεις μήνες, τους άρεσε να παραμυθιάζονται πως είχαν βρει το άλλο τους μισό. Τους έλεγα μοιραίους γιατί ΄΄ηταν όμορφοι κι ωραίοι και δεν το ήξεραν. Δίνονταν στην φωτιά ,χωρίς να λογαριάζουν πως ο χρόνος περνάει και κρατάει στα χέρια του το χαρτί που δηλώνει τον θάνατο. Τώρα που μεγάλωσαν αρκετά ώστε να βλέπουν την περασμένη τους ζωή δεν ήξεραν γιατί να πρωτοκλάψουν. Εκείνος να απορεί που χάθηκε η τύχη του κι εκείνη να κλαίει για όσα δεν έκανε, δεν της αρκούσε ότι είχε είχαν μπορέσει να στριμώξουν δέκα ζωές σε μια. Μου άρεσαν γιατί ήξεραν τι σημαίνει ευγένεια , αξιοπρέπεια με μικρές δόσεις αλητείας, ήξεραν να μην τσιγκουνεύονται στα συναισθήματα τους κι ήξεραν τι ακριβώς σημαίνει να αγαπάς και να αφήνεις τον άλλον ελεύθερο όπως και γνώριζαν τι σημαίνει να είναι ένας λύκος μόνος του. Κύλησαν σε στέπες και αμμουδιές με φοίνικες, αγαπήθηκαν κι αγάπησαν, όμως ποτέ δεν συνέβη να ερωτευτούν και να αγαπήσουν ταυτόχρονα. Μην ξοδεύεις την καρδιά σου σε γελοιότητες κι υπάρξεις άνευ ποιότητας, μου είπες ενώ ο παπαγάλος απέναντι αναπαρίστανε τον ήχο από το τηλέφωνο, τον συναγερμό κι ένα καναρίνι. Πάμε αγάπη μου, σου είπα, άνοιξες την πόρτα , βγήκαμε έξω και τους ξέχασα.. -Κυριακάτικος Φθινόπωρος