Πολλές φορές αναπνέω μέσα από τον πνεύμονα ενός αγριόκυκνου, βυθίζομαι τότε αργά ,μέσα στην λίμνη κάποιου άλλου κόσμου, χωρίς λέξεις, κόμματα άνω και κάτω τελείες. Γνωρίζω καλά την ευωδιά της περιφοράς του επιταφίου όλη η ανθρωπότητα είναι ένας εν δυνάμει επιτάφιος, πέφτει στα γόνατα μυρίζοντας μονο την αγωνία του σκοτωμένου αίματος. Κι εγώ θέλοντας να σώσω την καρδιά μου ματαιώνω το μέσα μου παραλήρημα. Διαστέλλομαι και συστέλλομαι μέσα στον αιμάτινο θρόμβο μου, χωρίς φωνές και υποδείξεις. Να με σώσω ζητώ , να σώσω κι εσένα. Θυμάμαι τον Βαμβακάρη, φορούσε την φανέλα του παππού μου, αυτήν την φανέλα που φορούν όλοι οι νησιώτες. Και θυμάμαι πως είμαι άνθρωπος. Κι αρπάζομαι από εκείνον τον πνεύμονα και κολυμπώ στην αγριόλιμνη. Δίχως κοπάδια και τρόπους ψεύτικους -γιατί ξέρω πως στο τέλος τα αντίτιμα της επιτήδευσης είναι διπλά-. Ο Μάρκος επιδρά επάνω μου καταλυτικά. Αγιάσματα εκβάλλουν ασυγκράτητα εντός μου . Ότι δεν σώζεται να το καταστρέψουμε αγάπη μου. Να κατορθώσουμε να μιλούμε δίχως λέξεις. -Λαύριο-