ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ Από την μικρή σου ηλικία ένιωθες ορφανός από γονείς, γι αυτό άρχισες να αναζητάς βιώματα πίσω από τις λεξεις. Ήσουν παιδί όταν αντιλήφθηκες πως η προσωπική ιστορία του ανθρώπου εμπεριέχεται στο μυαλό των πολλών μέσα από την ημερομηνία γεννήσεως, τους τίτλους σπουδών, στο αν είναι παντρεμένος ή όχι, έμαθες πως η επίσημη ιστορία μιας χώρας είναι γνωστή από το που και πότε έγινε η τάδε μάχη, πότε άλλαξε το πολίτευμα, πότε έγινε η τάδε καταστροφή κ.λ.π. ............................ Γεννήθηκες μια πολύ βροχερή νύχτα με τις στέγες της πόλης να ηχούν την ταχύτητα και το βάρος του νερού. Πιθανολογώ πως πρώτα άκουσες την βροχή κι ύστερα την φωνή της μητέρας σου. ............................ Δεν κρύωνες εύκολα, δεν το έβαζες κάτω εύκολα. Άφησες τον πόνο να ζήσει μέσα σου για να καταλάβεις τι σημαινει πονάω, το ίδιο έκανες με όσα ρήματα έμαθες . Τα επίθετα τα άφησες ελεύθερα να πέφτουν επάνω σου σαν τα βέλη των χαμένων λαών που κατοικούσαν στα δάση . .......................... Είχες μαζέψει βροχή από τα περισσότερα νησιά του Αιγαίου σε μικρά μπουκάλια κι όταν αρχίσαμε να επικοινωνούμε χωρίς λέξεις μου τα χάρισες ένα ένα. ......................... Εσύ που αγαπούσες τις λέξεις γιατί έμαθες από νωρίς να ζεις μέσα τους ,χωρίς να στερηθείς την προσωπική σου ελευθερία. ......................... Ένα απόγευμα που ήρθα και σε βρήκα στην μισογκρεμισμένη μονοκατοικία που έμενες , άνοιξες το παράθυρο για να ακούσουμε την βροχή , επίσης ακούγαμε την Νίνα Σιμόν και μιλούσαμε πίνοντας ένα ημίγλυκο κρασί της Σαντορίνης καθισμένοι αντικριστά σε ένα μπλε στρογγυλό τραπέζι, μιλούσαμε με λέξεις, με νότες, με ήχους και με τα μάτια. Κάποια στιγμή είδα μια σειρά από σαλιγκάρια να τσουλάνε υγρά επάνω στο τραπέζι μας, σαλιγκάρια στο πάτωμα, τους τοίχους, στο μπάνιο, μια μοναδική συναυλία από βροχή και τον ιδιωτικό τους περίπατο με κέρδισε κάνοντας με θεό για μερικά δεύτερα. ........................ Κάναμε ατέλειωτους περιπάτους στο πρώτο κοιμητήριο πολύ πριν αυτό γίνει μόδα. ........................ Καναμε εχθρό μας την μόδα, η μόδα χρησιμοποίησε χωρίς οίκτο τις λέξεις για να φτιάξει ειδικούς κώδικες να επικοινωνούν μεταξύ τους κάποιοι τάχα ίδιοι άνθρωποι κι επίσης χρησιμοποίησε την τέχνη φέρνοντας την στα σαλόνια και τους οίκους πώλησης σέρνοντας την σαν πόρνη πολυτελείας. Οι άνθρωποι για φαντάσου, μου έλεγες, αναπαράγονται με βάση την κοινή τους αγάπη στην μόδα φτιάχνοντας μια απρεπή στο ανθρώπινο είδος συνθήκη. Το χειρότερο είναι πως έκαναν μόδα τις εποχές που το ανθρώπινο είδος επαναστάτησε απέναντι στην εξουσία, από τότε η επανάσταση αναπαριστάται στα βιβλία, τις ταινίες και την μουσική, ........................ Όταν ένιωσες πως δεν μπορούσες να ζεις άλλο με τους ανθρώπους σε αποχαιρέτησα χωρίς ούτε ένα δάκρυ για να μην πληγωθείς. Δεν ήξερα που θα πήγαινες κι ούτε σε ρώτησα. ...................... Δέκα χρόνια τώρα παραλαμβάνω με το ταχυδρομείο μπουκαλάκια από βροχή, άλλοτε ποτάμια κι άλλοτε θάλασσα. ...................... Τα τοποθετώ σε ένα ράφι δικό τους . Και θυμάμαι να γυρεύω τους ανθρώπους πίσω από αυτά που λένε. Αγαπώ την βροχή μέσα από εσένα, εσένα που εφευρίσκω κάθε ημέρα για να αντέχω να ζω και να επιμένω.