Ενοικιάζονται άνθρωποι. Για ένα ποτό σε μη φωταγωγημένο μπαρ. Για κουβέντα μετά από μια παράσταση. Για φεγγαροχυσίες σε αμμουδένιες ακρογιαλιές. Όπου άνθρωποι δεν περιγράφονται σάρκινες μηχανές με ορμόνες πνιγηρές και αυτοεξόριστες. Με ψυχές κρεμασμένες στα κάγκελα. Με εγώ από ατσάλι. Δίχως τύψεις, αιωνίως κάνουν περιφορές των <<λανθασμένων>> παθών τους. Συμπλεγματικοί κι αιώνια σοφοί μέσα σε πλήρη ψυχική αποκαθήλωση. Νιρβάνες μέσα σε αδήλωτες μάχες. Ενοικιάζονται άνθρωποι. Ελευθέρας βοσκής , για πάντα αιρετικοί. Αδήλωτοι είναι, από παιδιά. Χωρίς τρόπαια. Γυμνοί από πρέπει , γεμάτοι από ίσως, χωρίς βεβαιότητες . Όπου άνθρωποι, λογίζονται σπαραγμένες καρδιές, ταπεινοί δίχως να ειναι ταπεινωμένοι. Ευεργετημένοι κι ευεργέτες ευαίσθητων στιγμών. Κεριά αναμμένα δίπλα σε παλαιά σεντούκια με κρυμμένους θησαυρούς. Γνωρίζοντες άριστα την γραμματική του βιωμένου βίου και ουχί μόνο των λέξεων που τον περιγράφουν. Ρήγματα. Κυλιόμενες πέτρες. Λέοντες, σιωπηλά αναμένοντας την ανατολή. Είδος δυσεύρετο. Είδος σε έλλειψη. Είδος για νέες επικηρύξεις. Με πληρωμένα συμβόλαια θανάτου ομαδικά. Κατά γειτονιές, κατά πρωτεύουσας, κατά παρεών,κατά χώρας, κατά χωρών. Τους βρήκα καθώς άνθιζε ένα νέο σύμπαν εντός μου και πέθαινε το παλαιό. Χωρίς νεκρά όνειρα. Χωρίς αυτοτιμωρίες από την έλλειψη. Δεν θα στους δώσω. Δεν θα τους πω. Θα διατηρήσω την ανωνυμία τους κι ας λες πως όλα ενοικιάζονται. Δεν θα σου τους δώσω... - Το ανήσυχο -