Υπάρχει πάντα μια μεγάλη τρύπα, ένας υπόνομος της γης με υπολείμματα από όλα τα είδη. Ζέχνει μέσα σε μια ασφυκτική ατμόσφαιρα που είναι υπερφίαλη. Την έχουν εντοπίσει αυτοί που ζουν στο όριο κάτω από την φτώχια, οι τρελοί κι οι ποιητές που έζησαν περιφρονητικά από την μπουρζουαζία ενώ αναγνωρίστηκαν μετά θάνατον. Ίσως γιατί δεν ήταν επικίνδυνοι πια. Μετά από όλα τα αντίο που λένε οι άνθρωποι κι ύστερα θα σκέφτονται ο ένας τον άλλον έντονα, σε αυτό το διάστημα η τρύπα καραδοκεί , πεινώντας για τις άδικες πράξεις τους. Ο πλανήτης, γκαν,γκαν μπαμ,μπαμ περιμένει να ζωντανέψει κάνοντας έναν καινούργιο πόλεμο. Εσύ κι εγώ εντυπώνουμε μέσα μας όλη αυτή την δίψα και πονούμε φριχτά. Είμαστε θραύσματα χωρίς αγκυλώσεις. Διαβάζουμε τους σακαταμένους πνευματικά από την υπερβολικά αρρωστημένη έπαρση κι απορούμε πως ο πλανήτης δεν έχει γυρίσει ανάποδα. Όλα τα Εγώ βροντούν με στόμφο τα γραφεία απόφάσεων και πλένουν τα χέρια τους στο αίμα, ενώ ταυτόχρονα κάνουν νηστείες σωματικές για να δικαιολογήσουν τους κρότους και τον θάνατο. Εσύ κι εγώ, γκαν , γκαν , μπαμ, μπαμ ,έχουμε τον δικό μας πόλεμο. Ποιός θα πει πρώτος συγνώμη, ποιος φταίει και ποιος κοιτάζει με εξόφθαλμο βρογχοκήλη. Άκου, ο ουρανός βροντάει ,και καθώς βρέχει, βρέχει παπαρούνες. Κάποιος πολύ παλαιός άνθρωπος που <<διάβαζε>> που είναι το νερό, τι καιρό θα κάνει, και τις μοίρες, είχε πει πως κάθε παπαρούνα είναι αδικοχαμένο αίμα. Εσύ κι εγώ, γκαν, γκαν, μπαμ και μπουμ. Μέσα σε έναν κόσμο απροφύλαχτο ,δεν ακούμε ο ένας τον άλλον , κάνουμε μαθήματα ηθικής με υπομνήματα και σημειώσεις, αυθαιρετούμε εναντίον των υπερευαισθητων και παράγουμε αδρεναλίνη και κορτιζόλη. Τα μνήματα πληθαίνουν. Κι η τρύπα μεγαλώνει, σε λίγο θα ζούμε μέσα της, Εμείς. Οι άλλοι θα ζουν σε μεγάλες, προφυλαγμένες με σύρματα, αστικές ζώνες. Με δέντρα ψηλά που θα γλείφουν τα τεράστια σπίτια τους. Το πιθανότερο είναι να επιζήσουν μόνο αυτοί κι οι κατσαρίδες. Αγάπη μου, στο βάζο μιλούν τα νεκρά λουλούδια,και τα κάδρα στους τοίχους γίνονται τα καντηλάκια των νεκρών. Δεν τα ανάβουμε εμείς -ξεχασμένοι στην δίνη μας, ανάβουν μόνα τους για να θυμάσαι. Για να θυμάμαι. -Η φριχτή πολυτέλεια του αίματος- υγ. κάτι που θέλει πολλά να πει αλλά δεν λέει τίποτε γιατί όλα είναι γνωστά.