Φυσικά και τον αγαπούσε. Τον αγαπούσε πριν ακόμη τον γνωρίσει. Ένιωθε μια άγρια ελευθερία όταν τον έβρισκε στην κίτρινη σοφίτα. Τα κεραμίδια έσταζαν βροχή όταν έφευγε από κοντά του.Ο δρόμος που περπατούσε μετεωριζόταν μαζί της. Μαζί του μάθαινε πόσο ωραία ήταν η ζωή. Η μαγεία ήταν ένα από τα συστατικά αυτής της αγάπης. Γι αυτό, για να μην χαλάσει αυτή η μαγεία ,αυτή η αγάπη για να μείνει στον χρόνο άφθαρτη, αποφάσισε να φύγει. Κι έζησε ανάμεσα σε εκείνους που δεν ήξεραν από ανθρωπογεωγραφία . Κι όταν τους μιλούσε για εκείνη την αγάπη αυτοί ένιωθαν κάτι μελό . Μα δεν συμβιβάστηκε, δεν έκανε τα μάτια τους δικά της. Και στον καθρέφτη της ο θάνατος δεν την φόβιζε. Είχε γίνει με κάποιον τρόπο αθάνατη χωρίς να είναι το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ. Γιατί, φυσικά και τον αγαπούσε. - Ένα μέρος της αγάπης-