Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Ο άντρας με τον κανελί σκύλο ανέβαινε έναν λοφίσκο γεμάτο πεύκους , Στην κορυφή του δρόμου , βρισκόταν το σπίτι του.
Κάποια στιγμή ,ακριβώς από πίσω του, άκουσε ένα γυναικείο λαχάνιασμα.
Γύρισε και είδε μια ξανθιά γυναίκα που του χαμογέλασε ανάλαφρα.
Είχε ένα εκθαμβωτικό χαμόγελο και μάτια που κάποτε, πρέπει ήταν κεντριά.
Το βλέμμα της στάθηκε σε ένα μέρος της σπονδυλικής του στήλης κι ένα άλλο σ...τάθηκε σε μια από τις φλούδες της καρδιάς του.
-Μένετε εδώ; Ψάχνω την οδό...του είπε και έδιωξε από τα μάτια της μια φράτζα.
-Ναι, ειστε στο σωστό σημείο, μόνο που χρειάζεται να μου πείτε τον αριθμό που θέλετε, γιατί τα νούμερα πηγαίνουν ανάποδα εδώ..της απάντησε, και ο σκύλος που τον έλεγαν Ρεξ άρχισε να βαριέται και πήγε προς το μέρος της.
Την μύρισε και κάθισε δίπλα της ακίνητος.
-ΧΑ χα , πρώτη φορά το κάνει αυτό, συνήθως ζηλεύει τις γυναίκες, τι λέτε πάμε μαζί εκεί που θέλετε; Ο Ρεξ δεν θα ήθελε από ότι βλέπω να σας αφήσουμε να περπατάτε άσκοπα.
-Με μεγάλη μου χαρά, είπε η γυναίκα κι έτεινε το χέρι της λέγοντας, Μαργαρίτα, εσείς;
-Ιάσωνας, χάρηκα πολύ Μαργαρίτα.
-Μυρίζει η χτεσινή βροχή, είπε εκείνη χαμηλόφωνα, πολύ όμορφα είναι.
-Ναι, απάντησε ο άντρας και είδε τον Ρεξ να προχωρά δίπλα της.
-Μου θυμίζεις μια φράση του Έρμαν Έσσε, Μαργαρίτα, από το μυθιστόρημα Ντέμιαν..
-Αλήθεια; Αγαπώ πολύ αυτόν τον συγγραφέα και ειδικά αυτό το έργο του, τι παράξενο! Ποιά φράση ακριβώς;
-Δεν γύρευα τίποτ άλλο από το να προσπαθώ να ζω σύμφωνα με ότι πιό αληθινό υπήρχε μέσα μου. Γιατί ,άραγε τόσο δύσκολο;
Η γυναίκα εντυπωσιάστηκε. Στάθηκε ακίνητη και τον κοίταξε έντονα. έμοιαζε σαν κάποιος να σκηνοθετούσε μια σκηνή από πριν.Βασικά έμοιαζε σαν κάπου να τον ήξερε. Σαν να ήταν κάποτε κλεισμένοι σε μια γυάλινη μπαλλα του χρόνου και κάπου ενώ στριφογύριζαν μαζί η μπάλα σταμάτησε ανγκάζοντας τους να απομακρυνθούν.
Ήξερε ακριβώς τι θα του πει με τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα..
-Κάθε ανθρώπου η ζωή είναι ένας δρόμος μέσα στον εαυτό του, μια προσπάθεια να βρει κάποιο δρόμο, το ίχνος ενός μονοπατιού.
΄Κανείς ποτέ δεν υπήρξε ολότελα ο εαυτός του, ωστόσο ο καθένας αγωνίζεται να το πετύχει, και ο κουτός και ο ευφυής, όσο καλύτερα μπορεί.
Τα μάτια της πετούσαν φωτιές.
ΚΙ εκείνου επίσης.
-Δεν μου έχει ξανατύχει κάτι τέτοιο, είπε με τον Ρεξ να πηδάει στον αέρα δίπλα του λες και καταλάβαινε κάτι από αυτό το ιδιαίτερο γεγονός.
-Ούτε εμένα, να σου πω κάτι; Δεν θα πάω εκεί που ήθελα αρχικά, προτιμώ να πάμε μια βόλτα οι τρείς μας, μπορείς;
Συμφώνησε με μια χαρά που δεν κρυβόταν κι άρχισαν να περπατάνε.
Καθώς περπατούσαν κι άκουγαν τις ανάσες τους σκέφτονταν ταυτόχρονα πως δεν ήταν το παράξενο η αγάπη στον ίδιο συγγραφέα.
Ήταν πως πολύ τελευταία είχαν αποφασίσει να αφεθούν χωρίς προλήψεις και ενδοιασμούς στην καθημερινή μαγεία των πραγμάτων, ακόμη κι αυτών που φαίνονταν ασήμαντων...
Λίγα λεπτά καθυστέρησης στο μετρό εκείνη και λίγα λεπτά να μην καθυστερούσε ο Ρεξ μυρίζοντας ώσπου να αποφασίσει που θα μαρκάρει την περιοχή του, πιθανόν να μην ειχαν βρεθεί.
Έμοιαζε σπουδαίο σαν γεγονός.
Ακόμη πιό σπουδαίο ήταν πως το ήξεραν, ήξεραν την σπουδαιότητα του γεγονότος..
Κάποια πράγματα είναι να γίνουν, κάποια άλλα όχι.
Επίσης σπουδαίο είναι να διακρίνεις πίσω από αυτά που φαίνονται ασήμαντα την μαγεία.
Τίποτε τελικά δεν είναι τυχαίο ή τουλάχιστον έτσι έχει διαπιστωθεί για να μην είμαστε απόλυτοι από τους περισσότερους...
Στο μεταξύ από τους ιδρωμένους πόρους του δέρματος τους έβγαινε ένα πολύ ωραίο άρωμα. Το μύριζαν κι οι δύο και αναστατώνονταν.
Μυστικά για να μην κάνουν θόρυβο με κάποια κίνηση και σπάσει ο αόρατος κρίκος της μαγείας...

(Μιλώντας, για την καθημερινή μαγεία των πραγμάτων..)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου