Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

'Αλλαξε ο καιρός, οι γάτες επιδέξιες και διαισθητικές μου μίλησαν το πρωί γι αυτό το ζήτημα.
Της αιφνίδιας αλλαγής του καιρού.
Ακροπατώντας, μπήκα στο δωμάτιο μου και ρούφηξα λίγες ακτίνες του ήλιου στα άκρα μου, καλή σύσταση ενός νεκρού συγγραφέα που συνάντησα στο γνωστό βιβλιοπωλείο το μεσημέρι.
Μπήκα στο μπάνιο. Σανταλόξυλο και ρόδο και πίσω λίγο πατσουλί ανακάτεψα με το νερό.
Δεν ξέρω γιατί α...λλά θυμήθηκα τον Μόρρισον και <<τα νέα πλάσματα>>.
Άκου, έχω σοβαρές ενδείξεις πως αγαπούσε το κορίτσι του.
Η Παμελα με τα κόκκινα μαλλιά.
ΠΕθύμησα ολόψυχα αυτούς τους ανθρώπους, αυτούς που δεν μυρίζουν ανθρωπίλα αλλά μυρίζουν χρώματα.
Δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχουν..
Έλεγε ο Τζιμ,
(Η θεωρία λέει ότι η γέννηση πρακινείται
από την επιθυμία του παιδιού
να εγκαταλείψει την μήτρα.
Αλλά στη φωτογραφία
ο λαιμός ενός αγέννητου αλόγου
τεντώνεται προς τα μέσα
ενώ τα πόδια είναι αδειασμένα έξω).
Κινηματογραφική ποίηση του 1969.
Αυτός ο κόσμος με κουράζει, είναι λίγες οι φορές που αναζητώ την φυγή μου στην μήτρα, εκεί προς τα πίσω
Αλλά ξέρω,
όλα θα είναι ίδια όποτε και να ξανάρθω.
Ο Φιοντόρ είχε περιγράψει με τέλειο τρόπο την κόλαση του ανθρώπου.
Αυτήν που επαναλαμβάνεται με την πίστη ενός σκύλου...
Εγώ πάλι παρακολουθώ τα γεγονότα,
τα όρθια κτήνη να βγαίνουν έξω και να βρίζουν, αυτά τα πανηλίθια πλάσματα που δεν έσπασαν το τσόφλι του αυγού τους για να βγουν έξω,
αυτό τους βολεύει, αυτό τους θεριεύει, αυτό, πως τράφηκαν από το ίδιο τέρας και δεν έσπασαν ούτε ένα εκατοστό από το τεράστιο κατάμαυρο αυγό τους.
Αν το έκαναν θα τυφλώνονταν από το φως κι αυτό δεν το αντέχουν..
Ακούω τον Τζιμ καθώς περιγράφει την Αμερικάνα πόρνη που εξελίχτηκε άψογα σε νταβατζή..
Αυτούς που πεθαίνουν χωρίς υγεία.
Κι αυτοί που έχουν υγεία να πεθαίνουν χωρίς αγάπη.
Θα το λέω κάθε ημέρα.
Αγαπήσου.
ΠΩς ΑΛΛΙΏς ΘΑ ΡΘΟΎΝ ΤΑ ΝΕΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ;
Εντάξει, όποτε έρθουν...
Φεύγω τώρα καλέ μου φίλε,
θα ξανακούσω κάτι από την λατρεμένη μου ταινία,
αλήθεια, θυμάσαι τίποτε;
Να θυμάσαι,
δεν διαθέτω μόνο αγάπη,
έχω τα κότσια και να την υπερασπιστώ...
Αν δεν είναι δέντρο για να απλώσει κάτω από την φτερούγα του κι άλλους ανθρώπους της κόβω τα πόδια και φεύγω.
Χρειάζεται και να φεύγεις..
Άσε με τώρα,
άκου αυτόν τον μικρό διόλογο και θυμήσου τα όλα....

2-10-2013

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου