Δεν σε ξέχασε ποτέ.
Μπορεί να το ξέρεις, καθώς κοιτάς την φωτογραφία της. Εκείνη επιμένει πως καταλαβαίνει τις σκέψεις σου, τις γεμάτες ένταση ώρες.
Της είπα, άκουσε Έλλη , αυτά που λες ,είναι πέραν της λογικής.
(Και ποιός σου είπε πως εμείς οι δυό υπήρξαμε ποτέ λογικοί; Αυτή η παραδοξολογία της λογικής πάντα μας άφηνε αδιάφορους).
Αυτό μου απαντά και μπορώ ως ένα σημείο να το καταλάβω.
Δεν ξέρω π...όσο μπορώ να καταλάβω και πόσο μπορώ να μου επιτρέψω, δεν θέλω να παραβιάσω ιδιωτικές υποθέσεις.
Δεν σε ξέχασε ποτέ. Ισχυρίζεται με αληθινή πειθώ πως όταν σε σκέφτεται ένα ωστικό κύμα την πετάει στην ακτή.
Πως αφέθηκε μαζί σου πολύ πιό μακριά από έναν Ωκεανό.
Μετά τον Ωκεανό.
Μαζί σου άρχισε να αλλάζει, να μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο.
όχι άλλο από αυτό που είναι.
Αυτό που ήταν πάντα και δεν το ήξερε, που δεν το άκουγε όσο και να της το έλεγαν οι άλλοι.
Ποτέ δεν υπήρξατε μαζί. Κι όμως η επίδραση σου ήταν καταλυτική.
Έχουν περάσει κοντά δυό χρόνια.
Κι όμως, μου περιγράφει την συνάντηση σας σαν να συνέβη χτές.
Πέρασε δύσκολα όταν σε έβγαλε υποτίθεται από την ζωή της, την συνέχισε με ανθρώπους που κανείς δεν της ξυπνούσε την αξία της αφοσίωσης. Του θαυμασμού. Του μεγάλου έρωτα.
Αισθάνθηκε πολύ αδύναμη.
Εκτέθηκε σε κινδύνους που αφορούσαν την υγεία της. όΜΩς τα πέρασε, τώρα είναι πιό δυνατή από ποτέ.
Μου λέει πως κρατάει πια κι ένα σπαθί στο χερι και κόβει τα ανθρώπινα αγκάθια, τα κατακάθια ενός 'αχρηστου πικρού βίου, όταν συναντάει τέτοιους ανθρώπους φεύγει μακριά.
Και μετά δεν θυμάται ούτε την σκιά τους...
Δεν θέλησε, μου λέει, ποτέ να ΄σε πιέσει, και να σε κάνει να καταλάβεις με τεχνάσματα ,τον μεγάλο έρωτα που της ενέπνευσες, και την αφοσίωση.
Ξέρω, καταλαβαίνω, είναι καταστάσεις που δεν συμβαίνουν συχνά.
Δεν βρίσκεται κάθε ημέρα μια εξοντωτική δύναμη να σε πετάει έξω από τα λεπτά όρια σου και να εκτεθείς απέναντι σε έναν άνθρωπο.
Να βγάζει ρίζες σαν δέντρο μέσα σου και να τον κουβαλάς με τόση τρυφερότητα για να μην σπάσει και διαλυθεί.
Ακόμη ισχυρίζεται πως σε ήξερε από πριν.
Είναι από αυτά που ο άνθρωπος τα ονόμασε μοίρα για να προσδώσει την άγνωστη φύση της δύναμης του ανθρώπου.
Την βλεπω συχνά,
μπαίνει σε σχέσεις που δεν τις διατηρεί μόλις αρχίσει και χλομιάζει η σωματική ένταση,
της τονίζω πως βρίσκεται στην πιό λαμπερή εκδοχή της, κι αυτή μου λέει κοιτώντας με κάτω από τις πυκνές βλεφαρίδες της πως αυτό οφείλεται σε εσένα.
Να σου πω κάτι;
Είναι η πρώτη φορά που πιστεύω κάτι που δεν έχει καμμία λογική.
Γιατί πως γίνεται να μην συνυπάρχεις με κάποιον άλλον και να πιστεύεις πως υπάρχετε μαζί;
Μοιάζει ολότελα παράλογο. Ένας ψυχολόγος θα μας αποδείκνυε με επιχειρήματα πως όλα αυτά είναι στο μυαλό της.
Κι όμως, αν μπορούσα να διαβάσω τις μυστικές του σκέψεις ίσως να έβλεπα πως κι αυτός σημαδεύτηκε κάποτε από μια δύναμη τέτοια, χωρίς λογική και ελεγχο.
Και τώρα χρειάζεται να μάθεις και κάτι ακόμη.
Αυτήν την γυναίκα την αγαπώ λίγο πριν σε γνωρίσει.
Αλλά η παρουσία-απουσία σου δεν με άφησε ποτέ να της το ομολογήσω.
Όχι εξαιτίας του φόβου μιας απόρριψης.
Αλλά γιατί προτίμησα να είμαι δίπλα της σαν φίλος.
Είναι παράξενο , δεν σε ξέρω, αλλά μας κρατά και τους τρείς μας ένας αόρατος κρίκος.
Εσύ μέσα στην άγνοια των πραγμάτων μοιάζει να είσαι ο πιό άνετος.
Δεν θα σου πω κάτι άλλο.
Δεν ξέρω για εσένα.
Πάντως η Έλλη κι εγώ είμαστε τυχεροί μέσα στην άδικη ίσως μοίρα.
Η ειμαρμένη μας μοιάζει σαν πεταλούδα που υποφέρει από ίλιγγο.
Υποφέρουμε, πάσχουμε αλλά συνεχώς αλλάζουμε.
Κι η τελική μεταμόρφωση μας σίγουρα δεν θα είναι κάτι στατικό.
Ο άγνωστος φίλος σου
Κ.Χ

(Η επιστολή, αφορά μια πεταλούδα που υποφέρει από ίλιγγο)